مواجهه غلط با اعتراضات مردمی به مثابه نمک بر زخم پاشیدن
حجت الاسلام احمد حیدری در یادداشتی ارسالی به انصاف نیوز درباره‌ی واکنش‌ها به متهمان حوادث آبان ماه نوشت:
چند سال است که کشور هر از چند گاهی با اعتراضات مردمی مواجه است. این اعتراضات به بیکاری، گرانی، بی‌عدالتی، فساد گسترده اداری و ... می‌باشد. با این که همه مسئولان کشوری بر حق اعتراض مصرّح در قانون اساسی (اصل ۲۷) تاکید دارند؛ ولی هنوز هم حق اعتراض، به درستی به رسمیت شناخته نشده و راهکار صحیح اعتراض فراروی مردم نهاده نگردیده و مسئولان در صدد تعمیق فرهنگ «پرسشگری و جوابگویی» برنیامده‌اند. در این چند دهه برخورد با اعتراضات هم به گونه‌ای بوده است که به نوعی نمک بر زخم پاشیدن و باعت گسترش آنها است مثلاً اعتراضات بنزینی خونین سال ۹۸ فتنه، وابسته به خارج، براندازانه و.. معرفی گردید [ر.ک: یادداشت «فتنه یا اعتراض»؛ سایت مستقل آنلاین، کد خبر ۶/۴۶۷۲۷] و تعداد کشته‌های آن بعد از مدت‌ها ۲۳۰ نفر اعلام شد و تا به حال هیچ مسئول حکومتی یا نظامی و انتظامی به عنوان زمینه ساز و قصور و تقصیر در مواجهه خشن با این اعتراضات محاکمه و محکوم نشده و حال آن که تعدادی به جرم شرکت در این تظاهرات دستگیر، محاکمه و محکوم شده‌اند که حکم سه نفر از آنها در همین ایام تأیید شده و عکس‌العمل وسیعی را باعث گردیده است [هشتگ (#) اعدام نکنید].
در این روزها هم در بهبهان با موج اعتراض مردم مواجهیم و در مشهد نیز فراخوان‌هایی برای اعتراض داده شده که در این دو مورد هم با مواجهه غلط نیروی انتظامی و سپاه مواجه می‌باشیم. نیروی انتظامی بهبهان اطلاعیه‌ای صادر کرده و در آن آورده: «تعداد کمی از مردم بهبهان برای اعتراض به وضعیت اقتصادی تجمع کرده بودند، سعی کردیم با مذاکره افراد را متفرق کنیم که نه تنها متفرق نشدند، بلکه اقدام به سردادن شعارهای هنجارشکنانه کردند؛ پلیس هم با صلابت آنها را متفرق کرد»
سپاه امام رضا (ع) در استان خراسان رضوی هم طی اطلاعیه‌ای اعلام کرد: «شماری از عوامل اصلی گروه‌های معاند ضمن ارتباط با شبکه‌های ضدانقلاب، با انتشار فراخوان‌هایی هواداران و مردم را به تجمع و اعتراضات خیابانی تشویق می‌کردند، که شناسایی و دستگیر شدند. در سوابق برخی از این افراد، اقداماتی همچون جاسوسی علیه امنیت ملی، دعوت به اغتشاش و تلاش برای برهم زدن نظم عمومی از طریق فضای مجازی دیده می‌شود.»
با توجه به این دو اطلاعیه فراخوانان و معترضان شرکت کننده: ۱٫ معدودی بیش نیستند، ۲. با اقدام قاطع و کوبنده مواجه می‌شوند، ۳. غالباً وابسته به خارج و جاسوس و از اشرارند!
آیا اعتراض کنندگان مردم مستضعفی هستند که انقلاب ۵۷ مستظهر به آنان بود یا مشتی جاسوس و عامل خارجی و ...؟ آیا وجود نابسامانی‌های فراگیر اقتصادی و ... در کشور انکار می‌شود؟ اگر انکار می‌شود پس اعتراضات تند و تیز این چند روز «مجلس انقلابی» و بعض مراجع تقلید و ... به چه چیز بوده است؟ اگر هست که هست؛ چرا مردم حق اعتراض و فریاد نداشته باشند؟ آیا در یک تجمع اعتراضی دادن چند شعار تند و تیز عجیب و ناپذیرفتنی است؟ مگر آن «زن شوهر از دست داده فقیر و معترض» در سخن با امام علی [که در قامت مردی ناشناس به کمک زن شتافته بود]، ایشان را نفرین نکرد؟»(مناقب، ج ۲، ص ۱۱۶) اگر وجود این نابسامانی‌های فراگیر مورد گواهی است چرا سعی می‌شود معترضان معدود و ناچیز شمرده شوند؟ چرا به برخورد کوبنده و با صلابت تهدید می‌گردند؟ آیا این گونه مواجهه با «مردم مستضعف معترض کارد به استخوان رسیده» یادآور مواجهه و اعلامیه حکومت و قدرت زمان موسی (ع) با مستضعفان بنی اسرائیل نیست که اعلام می‌کرد: «إِنَّ هَؤُلَاءِ لَشِرْذِمَةٌ قَلِیلُونَ وَ إِنَّهُمْ لَنَا لَغَائِظُونَ وَ إِنَّا لَجَمِیعٌ حَاذِرُونَ (شعراء/۵۶-۵۴)= این‌ها عده‌ای ناچیزند که ما را بر سر خشم آورده‌اند و ما همگی به حال آماده باش [برای سرکوبشان] درآمده‌ایم»؟ آیا بهتر از این می‌توان در راستای خواست دشمنان دین و ملت قدم برداشت و بر کوره اعتراضات مردم دمید و آنان را خشمگین کرد؟
در این ایام که جهان شاهد برخورد خشن کشورهای مدعی دموکراسی و مردم‌سالاری با معترضان است؛ حکومت ما با تمام توان به دفاع از حق اعتراض آنان و محکوم کردن برخورد خشن دولت‌هایشان قد علم کرده؛ و حالا باید خود نمونه برخورد صحیح با معترضان باشیم وگرنه مصداق مثل معروف «رطب خورده منع رطب چون کند؟!» می‌شویم و چنین مباد.
