قرار بود از طریق این بحث ها، مدارک لازم جهت اثبات ارتداد و نیز سرکوب آتی گروه های چپ فراهم بیاید که احسان طبری با تشخیص این موضوع، تلاش بسیار کرد از زیر سوال هایی که پای حزب توده را به بحث های خدا هست خدا نیست باز می کرد در برود و اهمیت این بحث ها را در آن دوران انکار کند.

اما فرخ نگهدار در این مناظره ها، که با حضور عبدالکریم سروش و آخوندک مصباح یزدی و احسان طبری برگزار می شد، حکم نخودی را داشت که اشتباهی قاطی آش مارکسیست ها شده بود.

فرخ نگهدار اگر چه رهبری سازمانی مارکسیستی را بر عهده داشت، اما نه از مارکسیسم نه از لنینیسم، و اصولا نه از فلسفه، چیزی نمی دانست و هنوز هم نمی داند.

در این مناظره ها، به نگهدار از طرف سروش و مصباح فشاری وارد شد که غیر قابل تحمل بود، و علت غش کردن او هم همین بود.

مارکسیسم و لنینیسم، رشته هایی نیستند که هر تازه از راه رسیده ای بتواند ادعا کند که آن ها را عمیقا خوانده و درک کرده و راهنمای راه خود قرار داده است.

شاید بعد از سال ها تحصیل آکادمیک بتوان فهمید که مثلا مارکس چه می گفته است و حرف حساب اش چه بوده است.

این که جوانکی تازه از زندان در آمده و بی سواد، به صرف داشتن سبیلی کلفت و رهبریِ سازمان پر طمطراقی مثل «چریک های فدایی خلق ایران» -که نگهدار امروز به دروغ و خبیثانه آن را «فداییان» می نامد- خود را مارکسیست و لنینیست بداند و بدتر از آن بخواهد در دفاع از این فلسفه و فلسفه اقتصادی سنگین مارکسیستی، وارد مناظره با آخوند و آخوند کراواتیِ آماده به سفسطه شود از آن اشتباه های مهیب است که نگهدار مرتکب آن شد و برای همیشه خود را بدنام کرد.

این که او می گوید من چون خسته بودم و شب و روز در جهت خلق، تلاش می کردم وسط مناظره غش کردم، دروغ می گوید. فشار بحث چنان سنگین بود که طبری با آن عظمت علمی را هم خسته کرده بود چه برسد به نگهبان که انگشت کوچک طبری هم در مارکسیسم و فلسفه نمی شد.

نگهدار شکایت می کند که چرا آن بحث ها را امروز در اختیار جوانان نمی گذارند. من به ایشان می گویم همان بهتر که نمی گذارند تا لااقل در این زمینه اگر آبرویی برای شما باقی مانده آن هم از دست نرود!