من بخاطر نقض گسترده حقوق بشر در ایران که حتی به موضوعات ورزشی نیز سرایت کرده است، در کنار قهرمانان و ورزشکاران ایران پیشنهاد کردم که به مدت یک سال به ایران اجازه شرکت در بازی های بین المللی داده نشود تا شاید روش خود را مبنی بر مداخله سیاست در امر ورزش ، نادیده گرفتن زنان و ... را تغییر داده و به حرف ورزشکاران، زنان و بطور کلی خواست مردم توجه کند.

* ویدیو را در زیر ببینید:

همین امر دست آویزی برای حمله مجدد به من‌شد که باید بگویم:

۱. من خود از مخالفان واقعی و نه رسانه ای "آن سان سوچی" هستم. سه سال قبل همراه با تنی چند از برندگان جایزه صلح نوبل به کمپ‌ پناهندگان روهینجا در بنگلادش رفتم، با تهیه‌ گزارش با هیات تحقیق سازمان ملل همکاری کردم و خوشحالم که‌ نهایتا پرونده این‌ جنایت با زحمات من و تعدادی دیگر از حقوق دانان ، در دادگاه بین المللی مطرح شد که در حال حاضر هم ادامه دارد.

۲. من بیش از ۵۰‌ سال سابقه قضاوت و وکالت و فعالیت های اجتماعی و مدنی دارم. هرگز سر سفره هیچ حکومتی ننشسته ام، هیچگاه از دیوار سفارت بالا نرفته و با گروگان‌گیری دیپلمات ها باعث انسداد سیاسی امروز نشدم.

از افرادی که من را "آن سان سوچی" ایران نامیده اند و هم مسلکان ایشان دعوت می کنم که یکبار برای همیشه با مردم صراحتا سخن گفته و اعلام کنند که عقیده آنها در مورد قانون اساسی از جمله ولایت فقیه ، شورای نگهبان و مداخله دین در حکومت ودر قوانین و ... چیست؟ و آیا اصلاحات مورد نظر آنان با وجود قانون اساسی فعلی امکان پذیر است یا خیر؟

تا سیه روی شود هر که در او غش باشد.