می گویند کار رسانه، نمی تواند بدون اشتباه باشد، ولی من شخصا به اصلِ کارِ بدونِ اشتباه معتقدم و سعی می کنم در نوشته هایم به قدری دقت کنم که کوچک ترین اشتباهی حتی به لحاظ تایپی و ظاهری مرتکب نشوم.

با این حال، طی ۴۰ سال نوشتن، مرتکب اشتباه های کوچک و قابل گذشت شده ام که بلافاصله بابت آن ها عذرخواهی کرده و اشتباه را به فوریت تصحیح کرده ام.

اما اشتباهی که در انتشار مطلب «برادر مجتبی» مرتکب شدم، از اشتباه های عجیبی بود که امیدوارم همچنان که اولین اشتباه از این نوع برای من بوده، آخرین آن هم باشد.

حقیقت این است که این اشتباه، اشتباهی معمولی نبود بلکه در یک کلمه باید بگویم که «گول خوردم».

در کار خبر و رسانه مطلقا مطلقا مطلقا نباید به کسی اطمینان صد در صد کرد و من چنین اطمینانی کردم و به قولی پوست خربزه ای را که در زیر پایم افتاد ندیدم.

باز هم بخواهم دقیق تر بگویم، دو روز بعد از دریافت خبر هم سعی کردم صحت خبر و عکس را در چند جا کنترل کنم که چون جواب مثبت یا منفی یی نگرفتم، آن را صحیح فرض کردم. احساس می کنم که این پوست خربزه کاملا برنامه ریزی شده و هدفمند زیر پای من افتاد ولی به هر حال من ی که ۴۰ سال از بغل تمام چاه ها و چاله هایی که دستگاه اطلاعاتی جمهوری نکبت جلوی من کنده بود به سلامت گذر کرده ام، باید چشم ام را باز می کردم و متوجه خطر این پوست خربزه می شدم که نشدم و از این بابت مسوول ام.