محسن فخری‌زاده سرتیپ سپاه و معاون وزیر دفاع جمهوری اسلامی بود. او به جای آن که «دانشمند» باشد، «نظامی» بود. آقای فخری‌زاده از آن دسته فرماندهان سپاه بود که بعد از جنگ ایران و عراق به لیبی و کره شمالی سفر کردند و پروژه موشکی ایران را بنا نهادند. چند سال بعد، زمانی که ایران از طریق شبکه عبدالقدیرخان در پاکستان به نقشه‌ها و تجهیزات دسته دوم اتمی دست پیدا کرد و تصمیم گرفت وارد حوزه نظامی هسته‌ای شود، این قرعه به نام آقای فخری‌زاده افتاد و او عملاً به چهره پنهان این پروژه تبدیل شد. فعالیت‌هایی که بیش از آن که علمی یا پژوهشی باشد، اطلاعاتی و عملیاتی بود و بر مبنای خرید از بازارهای سیاه جهانی و باندهای مافیایی کشورهای آسیای میانه بعد از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی استوار بود.

فخری‌زاده در حقیقت مدیر پنهان پروژه‌های به شدت محرمانه نظامی ایران بود؛ از حوزه اتمی گرفته تا لیزر و ساخت موشک‌های اولتراسونیک.

احتمالاً به همین دلیل است که بهروز کمالوندی سخنگوی سازمان انرژی اتمی تاکید کرده هیچ دانشمند اتمی کشته نشده و امیر حاتمی وزیر دفاع تصریح کرده: «محشور بودن فخری‌زاده با دانشمندان هسته ای باعث شد او هم به عنوان یک دانشمند هسته ای شهرت پیدا کند». و احتمالا به همین دلیل است که در پیام‌های تعدادی از مقامات ارشد ایران از جمله وزیر اطلاعات، حسن روحانی و محمد باقر قالیباف اشاره‌ای به «دانشمند اتمی» بودن آقای فخری‌زاده نشده است.