چند روز پیش در صفحه ی فیس بوک و اینستاگرام ام، شروع کردم به نوشتن آرزوهایم. آرزوهایی برای خودم و مردم ایران. همین جوری بدون نظم و ترتیبی خاص، آرزوهای کوچک ام را می نوشتم و بعد آرزوهای بزرگ ام را هم به آن ها اضافه کردم که مجموعه ی این نوشته ها به عدد ۳ رسید.
تصور نمی کردم این نوشته ها، مورد استقبال دوستان فیس بوکی و اینستاگرامی ام قرار بگیرد اما مشاهده کردم آرزوهای من آرزوهای دیگران نیز هست.
بعد از انتشار این نوشته ها دوستان به نکته ی جالبی اشاره کردند:
هیچ کس تا حالا به طور مشخص و دقیق ننوشته و نگفته است که از حکومت آینده چه می خواهد و این اولین بار است که کسی به طور مشخص خواسته های خودش را می نویسد! این آرزوها می تواند برنامه ی هر گروه سیاسی مخالف حکومت اسلامی نیز قرار گیرد!
امروز به خودم گفتم شاید این آرزوها، آرزوی خوانندگان گویانیوز هم باشد پس بد نیست آن را در این جا منتشر کنم.
به این آرزوها می توان افزود، ولی من به عنوان یک ایرانی، خواسته ام از حکومت آینده همین هاست که در اینجا نوشته ام. اگر حکومت نکبت فعلی سرنگون شود و حکومت دیگری بر سر کار بیاید، انتظار من از آن حکومت بر آورده کردن این آرزوهاست.
حتی اگر یکی از این آرزوها که کاملا شدنی و امکان پذیر است در طول ۳ سال اول حکومت بر آورده نشود، من بلافاصله در مقابل چنین حکومتی خواهم ایستاد و خواهان بر آورده شدن آن چه تحقق پیدا نکرده است خواهم شد. برای این که از صمیمیت این نوشته ها کاسته نشود دست به ترتیب نامنظم آن ها نمی زنم.
با هم این آرزوها را به امید تحقق شان می خوانیم.
- تمام خیابان ها و معابر را که نام کشت و کشتار و شهید و مرگ و غیره دارند عوض خواهم کرد و به جای آن ها نام مشاهیر علم و ادب و گل و گیاه و حیوانات زیبا خواهم گذاشت تا اولین سیاهی ها و خاکستری ها از جلوی چشم مردم محو شود.
- استفاده از کراوات و کفش و لباس شیک را در همه ی ادارات و ارگان ها اجباری خواهم کرد.
- هفته ای یک کنسرت بزرگ در بزرگ ترین تالارها و سالن های شهر از خوانندگان مردمی برگزار خواهم کرد.
- درِ تمام مساجد و حوزه های دینی را تخته خواهم کرد.
- استفاده از لباس آخوندی را ممنوع خواهم کرد.
- دور تا دور «مقعدِ» مطهر امام را به شعاع یک کیلومتر محصور خواهم کرد تا اگر توریست ها خواستند آن جا را ببینند در پشت آن حصارها ببینند.
- انتشار تمام کتاب ها و مطبوعات و آثار را آزاد خواهم کرد و اگر این کتاب ها و آثار مشکلی داشته باشند، بر اساس شکایت های رسیده آن شکایت ها در دادگاه های «واقعا دادگاه و مبتنی بر قوانین حقوق بشری و مشابه قوانین کشورهای پیشرفته ی غربی» مطرح و پیگیری خواهد شد.
- ورود خود رو را بدون بستن عوارض و گمرکی مسخره و بی پایه آزاد خواهم کرد.
- بلافاصله ارتباط مستقیم مالی و بانکی با جهان برقرار خواهم کرد که نشانه ی اول آن استقرار و نصب دستگاه های کارتخوان مستر کارد و ویزا و غیره خواهد بود.
- بلافاصله بعد از تغییر حکومت، دقیقا و بر مبنای قوانین موجود در کشورهای مترقی امروز قوانین جدید خواهم نوشت بدون دستکاری و بدون تغییر.
- در هیچ موردی و مطلقا هیچ موردی، امتیاز بیشتر به پایتخت نخواهم داد و همه چیز و مواهب طبیعی و ساخته شده در کشور به طور برابر و فقط در ابعاد متفاوت «کمی» در اختیار همه ی نقاط کشور از کو چکترین شهر و روستا گرفته تا کلان شهر های بزرگ در اختیار مردم خواهد بود. در ابتدا هم کوشش بیشتر برای ساخت مناطق «امروز» محروم خواهد شد تا کیفیت ها به سطح شهرهای بزرگ برسد و بعد از آن در کشور کلمه ی «محروم» نخواهیم داشت...
-تمام مدارس و دانشگاه های کشور برای تمام مردم از جمله خارجی هایی که مقیم ایران هستند مجانی ست. مدارک مدارس و دانشگاه های خصوصی باید به تایید آموزش و پرورش و وزارت علوم برسد و هیچ فرقی میان مدارک دولتی با خصوصی در امور استخدامی نباید وجود داشته باشد.
-بهداشت و درمان برای تمام مردم از جمله خارجی هایی که مقیم ایران هستند مجانی ست.
-در دوره ی اول بعد از سقوط نظام نکبت، امکانات لازم در اختیار تمام کودکان محروم قرار خواهد گرفت تا بتوانند خودشان را به سطح متوسط از نظر زندگی و درس برسانند.
-در تمام مناطق ایران از جمله پایتخت، در کنار آموزش زبان انگلیسی از پایه ی آمادگی و ابتدایی، در صورت در خواست خانواده ها، زبان یک منطقه از ایران به میل و انتخاب خانواده آموزش داده خواهد شد (امکانات و هزینه ی بسیار می خواهد ولی باید در اولویت کامل این هزینه تامین شود). در مرحله ی ابتدایی، کودکان در کنار درس های فارسی، درس های برابر به زبان مادری خواهند خواند (فرقی نمی کند که کودک در کجای ایران زندگی می کند. این کار فقط بر اساس زبان مادری او انجام خواهد گرفت.)
-در تمام مناطق ایران، در کنار تلویزیون دولتی (یک یا دو کانال) که برنامه هایش به زبان فارسی ست، و تلویزیون های خصوصی که می تواند به هر زبانی حتی زبان های اروپایی و غربی باشد، دولت حد اقل یک رادیو تلویزیون به زبان محلی خواهد داشت.
-بودجه ی کل کشور، در ابتدا، بر اساس نیازهای منطقه برای رسیدن به سطح برابر، و در مرحله ی بعد بر اساس جمعیت و نه دور افتادگی یا نزدیکی یا هر دلیل دیگر از این قبیل تقسیم، و سازندگی انجام خواهد شد.
-مالیات به صورت تصاعدی مطابق روش های کشورهای متمدن غربی، از صاحبان ثروت بیشتر دریافت خواهد شد و در مرحله ی اول در مناطق محروم، مطلقا مالیاتی دریافت نخواهد شد و در مرحله ی بعد مطابق جداول در آمدی، مالیات اخذ خواهد شد.
-هرگونه رشوه خواری و تبعیض، شدیدترین مجازات های مرسوم در کشورهای متمدن غربی را در پی خواهد داشت.
-زنان و مردان در مقابل قانون کاملا مساوی خواهند بود و در مرحله ی اول بعد از سقوط حکومت نکبت، آزار دهندگان زنان شدیدترین مجازات های مرسوم در کشورهای متمدن غربی نصیب شان خواهد شد.
-کوچک ترین آزار جسمی و روانی و شخصیتی، شدیدترین مجازات های مرسوم در کشورهای متمدن غربی را در پی خواهد داشت.
-شکنجه و اعدام به هر صورت و با هر توجیه و تفسیری ممنوع و کسانی که مرتکب آزار انسان ها چه به لحاظ جسمی چه به لحاظ روحی شوند، به شدیدترین وجه مطابق قوانین کشورهای متمدن مجازات خواهند شد.
-بعد از سقوط حکومت نکبت، بلافاصله با دعوت محترمانه از روسای کشورهایی که در حکومت قبلی دشمن نامیده می شدند مثلا امریکا و اسراییل و انگلیس دعوت به عمل خواهد آمد و در گفت و گو ها گفته خواهد شد که ایران، خواهان روابط دوستانه و بر پایه منافع مشترک و برابر می باشد.
-روادید سفر به ایران کلا برداشته خواهد شد.
-پوشش در سطح جامعه جز پوشش های نمادین دینی یا نمادهای ضد آزادی به هر صورت و شکل آزاد است.
-حقوق بالاترین شخص اداره کننده کشور در سطح حقوق نخست وزیر سنگاپور خواهد بود.
-محل زندگی و کار و شیوه ی زندگی و کار بالاترین شخص اداره کننده کشور در سطح صدر اعظم آلمان خواهد بود.
-تصمیم گیری های محلی در سطح استان های کشور در مجلس منتخب استان و در چهارچوب قانون اساسی کشور انجام خواهد سفید شدن» نقشه ی ایران در نقشه ی آزادی مطبوعات و آزادی بیان جهانی حداکثر سه سال بعد از سرنگونی حکومت نکبت.
-آزادی کامل هنر.
-آزادی کامل کتاب و محدودیت یا ممنوعیت تنها در صورت شکایت و طرح در دادگاه متناسب با قوانین آزادترین کشورهای متمدن امروز جهان.
-آزادی تمام ادیان و آزادی بی دینی تنها به صورت شخصی. هیچ دین و بی دینی به طور مطلق اجازه ایجاد تشکل سیاسی تحت لوای دین و بی دینی نخواهد داشت.
-عدم دخالت دین و بی دینی در طرح و تصویب قوانین. قوانین تنها بر مبنای عقل بشری و قوانین نشات گرفته از منافع جوامع بشری بر اسلوب قوانین مترقی ترین کشورهای امروز جهان طرح و تصویب خواهد شد.
-آزادی انتشار کتاب های دینی و بی دینی تا جایی که مبلغ مبارزه با این بند از قانون و آزادی انسان ها برای انتخاب دین یا بی دینی نباشد.
-انتشار هر نوع عقیده که خواهان لغو آزادی ها و ایجاد محدودیت در فکر و زندگی انسان ها باشد ممنوع است.
-برای بازماندگان اصلی حکومت نکبت بنا به تشخیص دادگاه حقوق بشری، اگر حکم انزوای کامل برای ابد صادر شود، ایجاد محل زندگی به دست خودشان، در بی آب و علف ترین نقاط کشور، و دادن فضای کافی و امکانات رفاهی و خوراکی و پوشاکی برای هر فرد و «جدا کردن مطلق او» از سایر محکوم شدگان و در اختیار او قرار دادن انواع وسایل «دریافت» خبر و نظر، و رسانه های کشور، و ممنوعیت مطلق او برای استفاده از وسایل «ارسال» خبر و نظر، و مشغول کردن کاملا انسانی او در سطح یک فرد شاغل عادی (کارِ عادی هشت ساعت در روز، همراه با صبحانه و ناهار و ساعات استراحت) و عدم تماس شفاهی یا کتبی با دیگر محکوم شدگان تا ابد.
-هیچ کس حق نخواهد داشت، فرزند خود را در خانه مطابق قوانین دینی تربیت کند. هر کسی که به سن ۱۸ سال برسد می تواند خود هر دین یا بی دینی را که خواست انتخاب کند.
-تمام مدارس و موسسات آموزشی باید مختلط باشند.
-یکی از دروس در تمام مدارس و موسسات آموزشی موسیقی و رقص خواهد بود.
