جناب شهاب حسینی که من او را هنرپیشه کن-سولوقون می نامم، دیروز از اینستا قهر فرمودند! الحمدلله! یعنی چه خوب است که وقتی در جایی آدم را لجن مال می کنند، آدم خودش، مثل بچه ی آدم دُم اش را بگذارد روی کول اش، برود پی کار و زندگی اش!
حالا قهر کردن این بابا، این قدر مهم نیست که ما بخواهیم در باره اش سخن بگوییم. چیزی که مرا به نوشتن این مطلب ترغیب می کند، تشابهی ست که میان این هنرپیشه ی یک پا در «کن» فرانسه، یک پا در «سولوقون» جمهوری اسلامی، با مقامات جمهوری اسلامی وجود دارد.
وقتی شهاب خان، با دیدن واکنش تلخ و خشن مردم، فهمید که وقتی مردم آدم را نخواهند، بهتر است که دست از ایفای نقش بر دارد و برود دنبال سرنوشت تباه شده اش، چه خوب بود که مقامات جمهوری اسلامی هم این را می فهمیدند که وقتی مردم، آن ها را تمام قد در گند و کثافت کلامی و رفتاری فرو کرده اند و هر جا بتوانند، بر این گند و کثافت می افزایند، خودشان بساط شان را جمع می کردند و نه در صفحات مجازی، که در دنیای حقیقی غزل خداحافظی را می خواندند، و ایران و مردم اش را به حال خود رها می کردند و جایی برای سکونت در ور دست سید حسن نصرالله یا بشار اسد پیدا می کردند.
عقلی که شهاب داشت را متاسفانه مسوولان جمهوری اسلامی ندارند و منتظرند که یک تی پای جانانه هم از مردم بخورند تا با فضاحت و رسوایی کامل ایران را به مقصد زباله دان تاریخ ترک کنند.
عاقبت نکبت بار شهاب حسینی و شیوه ی فریب دادن مردم با رفتار و گفتار دو گانه، درس خوبی ست برای سردمداران جمهوری نکبت.
به قول مولانا، وقتی می بینی دیوار اول ترک خورد و با بتونه و رنگ آن را پوشاندی، بعد دیوار دوم ترک خورد بعد دیوار سوم و چهارم، این یعنی فرو ریختن ساختمان بر سرت قریب الوقوع است و این هشدار ها را جدی بگیر و برو سراغ خانه ای دیگر در پست ترین نقاط خاورمیانه. اگر نفهمی یا خودت را به نفهمی بزنی، خانه ای که خودت پایه های اش را ویران کرده ای، چنان بر سر ت آوار می شود که حتی فرو ریختن اش را متوجه نشوی.
شهاب پیش از خراب شدن خانه بر سر ش از دست مردم در رفت، تا ببینیم کار آقایان جمهوری اسلامی به کجا می کشد و فرار بزرگ شان از دست مردم جان به لب رسیده کی آغاز می شود....
افشاگری رضایی درباره تبانی که بورس را به بحران کشاند
