بامزه ماجرا این است که اگر مردم هم نخرند، عین خیال فروشنده عزیز نیست. چون دو ماه بعد جنسش را گران‌تر از امروز به دست مشتری می‌رساند. اتفاقا امروز برخی‌ها به دنبال نفروختن هستند، چون می‌دانند در ماه‌های بعد سود بیشتری می‌کنند.

الان هم که در بازار دست روی هر کالا و جنسی بگذاری، گران است. مگر می‌شود همه را نخرید؟ پس مردم چگونه زندگی کنند و چطور زنده باشند؟

راستش را بخواهید مردم ندارند که بخرند. در همین روزهای پایانی سال، بسیاری از خانواده‌ها ،فرزندان‌شان را شیرفهم کرده‌اند که عید سال 1400 نه خبری از لباس نو هست نه تفریح. زیر لب هم خدا را شکر می‌کنند که کرونا هست و فعلا دور مهمانی رفتن و مهمانی دادن خط کشیده شده است.

قدیم‌‌ترها، آنهایی که پولی در بساط نداشتن و زندگی‌شان سخت می‌گذشت به تخم‌مرغ خوردن، سیب زمینی آب پز کردند و نهایتا یک روز در هفته آبگوشت پناه می‌بردند. حالا همین غذاهای ساده، خودشان خرجی روی دست آدم می‌گذارند که نگو. آبگوشت هم که قربانش شوم، غذای لاکچری شده است و دیگر با فقیر و فقرا کاری ندارد.

القصه که احتیاج به توصیه برای نخریدن نیست. مردم ندارند که بخرند. پدری که حقوق دو و نیم میلیونی می‌گیرد، چگونه می‌تواند از بازار گران پوشاک برای بچه‌هایش لباس عید بخرد. سرپرست خانواده‌‌ای که چندماه است حقوق‌اش عقب افتاده، چگونه می‌تواند سری به بازار گوشت و مرغ بزند.

واقعا فکر می‌کنید، مردم از سر علاقه در زمانه کرونا در صف مرغ دولتی می‌ایستند؟ نه، آنها فکر می‌کنند با صرفه جویی در پول مرغ، حداقل می‌توانند چاله‌ای دیگر از زندگی‌شان را پر کنند.

البته این نوشته‌ها و حرف‌زدن‌ها بیشتر برای آرام کردن خودمان است و گرنه سواره چه خبر از حال پیاده دارد. الان آنهایی که تصمیم می‌گیرند، حقوق‌ و عیدی را گرفته‌اند، آجیل، گوشت و مرغ‌شان هم رسیده است و چه می‌دانند «ندارم» یعنی چه؟!

باشد ما نمی‌خریم، یعنی نداریم که بخریم. انشالله که با نخریدن‌ها قیمت‌ها پایین بیاید و همه بتوانند یک زندگی عادی داشته باشند.