استون در ادامه می‌گوید: «من به اتاق پروژکتور رفتم، یک سیلی به صورت پل [ورهو-ون] کارگردان فیلم زدم، اتاق را ترک کردم، به سمت ماشینم رفتم و با وکیلم مارتی سینگر تماس گرفتم. مارتی به من گفت که نمی‌توانند فیلم را این‌طور منتشر کنند.

مطالب بیشتر در سایت ایندیپندنت فارسی

گفت که من می‌توانم حکم توقف پخش بگیرم. اولا با توجه به قوانین وقت، این صحنه، فیلم را تبدیل به فیلم درجه X می‌کرد. یادتان باشد، سال ۱۹۹۲ بود، نه الان که آلت برجسته مردانه را در نت‌فلیکس تماشا می‌کنیم، همچنین، مارتی گفت، طبق قوانین انجمن صنفی بازیگران، انجمنی که من هم عضوی از آن بودم، فیلم‌برداری از سر و لباس من به این روش قانونی نبود و من با خودم نفسی راحت کشیدم.

بعد از نمایش فیلم، من پل را در مورد گزینه‌هایی که مارتی پیش رویم قرار داده بود مطلع کردم. مسلما، او به شدت منکر این شد که من حق یا انتخابی در این مورد دارم. که من فقط یک بازیگر بودم، فقط یک زن. پس چه گزینه‌هایی می‌توانم داشته باشم؟»

ورهو-ون ۸۲ ساله، در سال ۲۰۱۷ گفته بود: «شارون دروغ می‌گوید. هر بازیگری می‌داند وقتی از او می‌خواهیم لباس زیرش را در بیاورد و سپس لنز دوربین را به سمتش نشانه برویم انتظار چه صحنه‌ای را از خودش در فیلم باید داشته باشد.»

استون همچنین یک نمونه از رفتارهای جنسیت‌زده را با خود در طی فیلم‌برداری غریزه اصلی این‌گونه توصیف می‌کند: «تهیه‌کننده به من گفت: باید با بازیگر نقش مقابلت رابطه داشته باشی تا بتوانی نقش خود را خوب و واقعی بازی کنی.»

این بازیگر با استفاده از خاطرات خود به دفاع از همه بازیگرانی پرداخته است که در صحنه فیلم‌برداری مورد آزار و اذیت قرار گرفته‌اند و می‌نویسد: «می‌دانم تمام بازیگرانی که در طی فیلم‌برداری مورد آزار و اذیت قرار گرفته‌اند، به آن‌ها تجاوز شده، تهدید به از دست دادن شغل‌شان یا شکنجه جنسی شده‌اند، لایق رسیدگی به پرونده‌هایشان در دادگاه هستند. می‌دانم واقعیت چیست. می‌دانم که باید به تمام پرونده‌های تجاوزی که بدون رسیدگی به بایگانی پلیس رفته، رسیدگی شود و مجرمین دستگیر شوند. خود این بی‌اعتنایی، جرمی بزرگ و حقیقی است.»