اخیرا خانم فاطمه سپهری گفته: رای دادن به معنی شریک بودن در خون کشته شدگان 42 سال حکومت جمهوری اسلامی است. برخی این سخن را سلب حق از رای دهندگان تفسیر کرده اند.

اما به باور من خانم سپهری کاملا درست می گوید. ولی چرا؟

او می گوید رای دهندگان شریک جرم و جنایت جمهوری اسلامی بر علیه ملت ایران می باشند که حق حاکمیت شان توسط نظام ولایت فقیه سلب شده است. بکارگیری زور و خشونت بر علیه شهروندان ایرانی برای نظام ولایت فقیه تنها ارزشی است که مورد تائید این نظام می باشد.

هیچ استبدادی در هوا تولید و باز تولید نمی شود. استبداد محصول تفکر افراد جامعه است‌. فردوسی در داستان ضحاک بدرستی نشان می دهد که نظام سیاسی نمادی از نظام اجتماعی و تفکر جمعی جبار است. این حکیم بزرگ و بزرگوار بدرستی متوجه شده که استبداد از پایین به بالا می رود و نه اینکه از بالا به پایین می آید و مردم در ایجاد آن نقش مهمی دارند. او به توصیف مردمانی می پردازد که پادشاه ستمکار و ددمنش را دوست دارند و آنها را می پرورانند. او به اطرافیان ضحاک خودکامه توصیه می کند از اطراف ضحاک دور شوید و خصلت های اهریمنی را رها کنید و فریدون و کاوه شوید یعنی آزاده و آزاد گردید.

پس نقش افراد در تولید و بازتولید استبداد نقش کم اهمیتی نیست. همین لاس زدن‌ها و مماشات ها با ضحاکان و خودکامگان است که آنان را پرورش می دهند. یعنی بی مسئولیتی ها و نبود معیارهای اخلاقی و انسانی و پذیرش زور در جامعه است که استبداد سازند. فرهنگ اطاعت پذیری از استبداد و سکوت در مقابل بکارگیری زور استبداد ساز می باشند.

بوجود آمدن استبداد قبل از اینکه مسئولیت اش با فرد مستبد باشد مسئولیت اش با افراد جامعه می باشد چون استبداد یک پدیده اجتماعی است. تا جامعه استبداد پرور نباشد ممکن نیست استبداد بوجود بیاید. استبداد از فکر جمعی جبار بوجود می آید. رفتار استبدادیان نمی تواند خارج از ساختار فکری و نظام رفتاری کل جامعه باشد. علاوه براین افراد جامعه مسئولیت اخلاقی و شخصی در دوران دیکتاتوری دارند.

تمام آنهایی که آگاهانه یا ناآگاهانه به استبداد خدمت می کنند و با آنها بهر طریقی همسو می شوند و اطراف آنان می چرخند موجب دوام و بقای استبداد می گرددند و شریک جرم آنان می‌شوند. جوامع انسانی بسیار تلاش کرده اند تا جرم را از حالت تعلق صرف به فرد به آن حالتی اجتماعی بدهند. مجرم متجاوز به حقوق اجتماع می باشد و عمل او را یک پدیده اجتماعی می دانند. اینطوری نیست که هر کس به یک مستبد و تبهکاری خدمت کند بگوئیم او آزاد است و ما نباید مانع آزادی او شویم. این چیزی نیست بجز به‌هم‌ریختگی اخلاقی. این بهم ریختگی اخلاقی زمانی ناشی بوجود می آید که مسئولیت اخلاقی و فردی افراد را در دوران استبداد نادیده گرفته شود و قبح همکاری با مستبد و تبهکاران در جامعه از بین رفته باشد و خدمتگذاری به خودکامگان مستبد را یک عمل دلبخواه فردی تلقی کنیم و نه یک عمل اجتماعی که نتیجه اش تجاوز به حقوق کل افراد جامعه است.