در این موقعیت هرج و مرج، بدل و نادرست جای اصل و درست می‌نشیند. بقول ما مازندرانی‌ها «شاه بمرده ساله» یعنی شاه مُرده سال است. و این، کنایه به این است هر کس که اراده کند می‌تواند هر کاری بکند و فانتزی‌های خود را به عمل در آورده و عقده‌هایش را بگشاید. الحق که جامعهٔ هرج و مرج و بی در و پیکر جمهوری اسلامی برای این نوع آدم‌ها، بدون تقبل دشواری کار، راهگشا بوده است. و اتفاقاً همین‌ها هستند که با غلط اندازی و جابجایی واژه‌ها و جملات، به حکومت برای محافظت از خویش، یاری می‌رسانند. مثلاً واژه «مدارا» در جامعه جمهوری اسلامی که اصلاح طلبان حکومتی مروج آن بوده‌اند را در نظر گیریم؛ چه خوش خدمتی به ساختارهای واپس مانده این نظام که نمی‌کند که از هر حیث مدافع خشونت‌اند و با مردم سرجنگ دارند. وقتی بیسوادی مطلق حاکم باشد و بیسوادان حکمرانی کنند و وقتی روستا جانشین شهر گردد و به همین جهت شرع اسلام جای قانون را بگیرد از کدام «مدارا» سخن می‌گویید؟ مفهوم مدارا، مربوط به جامعه سکولاریزه شده در همه ابعادش است و نه شبه جامعه‌ای که جمهوری اسلامی از جامعه ایران ساخته. در واقع میان چنین شبه جامعه و غلط اندازی واژه‌ها و بدل زدن‌های حساب شده‌شان که در جمهوری اسلامی فراوان می‌توان یافت، ارتباط تنگاتنگ وجود دارد. یک نمونه دیگر از غلط اندازی و عوضی گرفتن واژه‌ها را می‌توان در نزد محمد رضا نیکفر سراغ داشت که هم جمهوری اسلامی از آن خشنود است و هم خودش در محیط این جمهوری. محمد رضا نیکفر می‌نویسد: «شرکت نکردن در رأی گیری موضع درستی است» اما معتقدان به شرکت در رأی گیری را «منتقدان» می‌داند عجب! واژه پُر معنا و پُر مفهوم همچون «منتقد» چگونه در محضر این نابلدِ نقادی، از درون تهی می‌شود آنگاه می‌نویسد: «منتقدان می‌گویند نباید به انتخابات پشت کرد». راستی این «منتقدان» چه کسانی‌اند جز خودِ حکومتیان، اصلاح طلبی‌اش و شبه سکولارهایی مانند مسعود بهنود و فرخ نگهدار؟ چرا نیکفر به جای گفتن نگهبانان حکومت اسلامی، برایشان آبرو خریده و عنوان «منتقدان» به آنها می‌دهد؟ مثل این می‌ماند که به جای هیتلر فاشیست گفته شود هیتلر «منتقد»! وی قبلاً هم واژه روشنفکر در معنای اصیلش را به هر کس که دارای یک سایت باشند، ارزانی داشته بود. و بدینسان این مفت فروشی را از کیسه خلیفه می‌بخشد.

نیکروز اعظمی