آبستن آرایم، صندوق، مرا زهدان
در خانه‌ی خود بنشین، سنگین مکنم انبان

گر رای دهی یا نه، جمهوری پوشالی
خواهند هم آنان که صدرند در این دوران

آنان که چو طراران، آ رای تو می‌دزد ذد
بی هیچ ابایی از هر غارت و هر بهتان

بازیچه‌شان مردم، هم مسلکشان کژدم
آنان که همی ترسند از گور نکونامان

چون رهرو ضحاکند، ازخویش فقط لافند
وز خون کسان نوشند، آبشخورشان زندان

بیهوده میا سویم، دانند همه عالم
من بی گنهم واعظ،، آلوده مرا دامان

در خانه‌ی خود بنشین تا شب که فرود آمد
آکنده شود بانگت در کوچه و در میدان

با همت سرسبزت، آزاد از این ظلمت
بندد بُنه‌اش آخر، هر وارث این دکان

شفاف چنان ایمان، فردا چو شکفد از بام
آواز بهاران خوان، تا سبز شود ایران...

ویدا فرهودی