جمهوریت یعنی تبلور اراده ملت در قالب یک شخص که از طریق یک انتخابات آزاد و قابل اطمینان و نظارت برای مدیریت امور اجرایی مملکت انتخاب میشود و بالاترین قدرت سیاسی را در کشور خود مالک است، نه اینکه او منتصب پدرخوانده مافیا باشد و کارگزار وی و تدارکاتچی دستگاه حکومتی وی.
اصلا از همان روزگاری که ما یک آخوند مخالف حقوق زنان و آزادیهای مدنی و سیاسی را که می‌گفت دولت را هم او تشکیل میدهد و هر وقت هم خواست توی دهن دولت می‌زند و انجام هر عمل پلید و زشتی را برای حمایت از حاکمیت خود واجب تر از نماز و روزه مسلمانان اعلام کرد، بر مسند قدرت نشاندیم قید جمهوریت را از بیخ و بن زدیم و از آن تنها تصوری باطل بر جای گذاشتیم که هنوز که هنوز است همچون یک ویروس پایدار در ذهن بعضی‌ها عمل میکند. حال باید پرسید راستی کدام جمهوریت آقایان؟
اساسا چیزی بنام جمهوریت در مملکت ما وجود نداشته که کسی بخواهد الان جشن پایان آنرا بگیرد و ایکاش این مافیای تبهکار حاکم آنقدر صداقت می‌داشت که این جشن را بگیرد و به فریفتن چهل و دو ساله ملت و حضرات پایان بخشد!
چهل و دوسال است که حکومت مافیا در این مملکت دولت تعیین کرده و بعد از پایان دوره هر دولت توی دهن آن دولت زده و دولت دیگری تعیین کرده است و مردم را فقط برای نمایش مشروعیت دولتهای خود ساخته پای صندوق آورده و آنان را بازی داده است.
بگذار آنها این اشتباه تاریخی را مرتکب بشوند و به این روال چهل و دوساله مردمفریبی پایان بخشند تا شاید مردم ما تکلیف خود را رو در رو با این تبهکاران یکسره سازند و به صغارت چهل و دو ساله خود در انتخاب تدارکاتچی برای مافیا تحت نام بی مسمای «رییس جمهور» پایان بخشند.
بدبخت آن ملتی است که امتداد خطای سیاسی نسل پیش از خود را همچنان ادامه دهد و به جای تعیین سرنوشت خود به دست خود، به لعن و نفرین نسل خطاکار قبل از خود اکتفا نماید.
دانستن این امر به هیچ وجه مشکل نیست که بدانیم «هر ملتی لایق حکومتی است که بدان تمکین می‌نماید». چرا که اگر غیر از این بود آن ملت علیرغم اینکه آن حکومت را چه کس و یا کسانی آورده باشند در تغییر آن به کیفیتی که مناسب لیاقتش باشد اقدام میکرد.
البته و صد البته سنگین‌ترین و عظیم‌ترین بار این مسئولیت تاریخی بر عهده طبقه سیاسی و احزاب و سازمانهای سیاسی است که باید نقشه راه گذار یک ملت از یک وضعیت را برنامه ریزی و نسبت به سازماندهی آن ملت برای گذار اقدام کنند و نه اینکه مثل رهبران سیاسی ما که منتظرند تا ملت خود همه کارها را انجام دهد و آنان بیایند و بر مسند قدرت تکیه زنند!
طبیعی است که قیام ملتها در غیاب احزاب سیاسی و بدون سازمان یافتگی سیاسی توسط احزاب یاد شده فقط یک شورش کوری خواهد بود که در جریان آن هر کس که قدرتمندتر است بر موج آن سوار و قدرت سیاسی را اینگونه در غیاب احزاب سیاسی تصرف خواهد کرد. تجربه تاریخی اثبات کرده است که آنچه که از بطن این شورشها متولد میشود به هر چیزی شبیه خواهد بود الا به نظامی حقوقی و پایدار که در آن حقوق اساسی فردی، اجتماعی و سیاسی ملت لحاظ شده باشد.
عصر ناجی‌ها خوب یا بد به پایان رسیده است و عصر اعمال اراده عمومی ملتها در قالب احزاب سیاسی به تنها مسیر ممکن برای تبلور سیاسی این اراده پاسخ داده است. عدم کفایت سیاسی تشکل‌های سیاسی ایرانی برای تحقق این امر مهم به هیچ وجه نافی این واقعیت نیست که بدون وجود یک ائتلاف فراگیر ملی میان احزاب سیاسی و سازماندهی اراده ملی توسط این ائتلاف، گذار به دموکراسی، آزادی و رفاه عمومی امکانپذیر نخواهد بود.
چنگیز عباسی