دو سال قبل از انقلاب به دستور شهبانو فرح پهلوی پروژه‌ای برای مرمت، یا نوسازی کلیه آثار تاریخی زواره، و به کار انداختن دوباره مجموعه‌ی آسیاب‌های زواره تهیه شده بود که با وقوع انقلاب اسلامی همچون بیشتر پروژه‌های مرمت و نوسازی آثار تاریخی ایرانی، متوقف شد.

در پی خصوصی سازی اماکن تاریخی، که از سال ۲۰۰۸ به راه افتاده و تا کنون نیز ادامه دارد، در سال ۱۳۸۸ آقای احسان ایزدی این آسیاب را از وزارت میراث فرهنگی خریداری کرد و با هزینه‌ی بیش از ۳۰ میلیارد ریال برای مرمت و نوسازی، توانست این آسیاب تاریخی را به محلی تبدیل کند برای پذیرایی و دیدار گردشگران داخلی و خارجی. جالب این که آسیاب این محل تاریخی دوباره به کار افتاد و در کنار تولید آرد گندم، جو، و ذرت قرار بود یک نانوایی سنتی نیز به آن افزوده شود. اما متاسفانه این مکان زیبای تاریخی به دلیل بی توجهی عمدی وزارت میراث فرهنگی، دوباره تعطیل شد.

احسان ایزدی علت تعطیلی مجموعه‌ی گردشگری آسیاب آبی خان زواره را عمل نکردن مسئولان دولتی به تعهدات‌شان بیان می‌کند و می‌گوید که: «مسئولان برای احیای این آسیاب به قول‌هایشان در مورد پرداخت تسهیلات بانکی، انتقال آب، و چیزهای دیگری که تعهد کرده بودند عمل نکردند... آن‌ها حتی حاضر نیستند به تماس‌های تلفنی من هم پاسخ گویند». و به این ترتیب آسیاب زواره درست به همان سرنوشتی دچار شده که امکان تاریخی دیگر؛ یعنی چندی پس از فروش آن‌ها، بدلیل عدم تعهد خریدار، و یا چون آسیاب خان، به دلیل عدم توجه و تعهد مسئولین دولتی به حال خود رها شده و در صف ویرانی و یا نابودی قرار گرفته‌اند.

و این در حالی ست که مسئولین حکومت اسلامی در تمام مدت ۴۳ سال گذشته نه تنها تمامی مساجد شیعی زواره و دیگر شهرهای ایران را، با هزینه هایی زیادی مرمت و بازسازی کرده، بلکه ده‌ها مسجد و تکیه و حسینه نیز ساخته است. مساجد و تکیه‌ها و حسینه هایی که به دلیل سیاسی بودن آن، روز به روز خلوت تر می‌شوند و هیچ بهره‌ی مادی و یا حتی معنوی برای ایران و ایرانی ندارند

بنیاد میراث پاسارگاد
savepasargad.com