دی وگ می‌افزاید که جنبش «#من هم»، «زمینه لازم را برای ارزیابی مجدد» و اندیشیدن به «نبودِ برابری، و خیال‌پردازی» در رابطه‌اش با رئیس جمهوری که در سال ۱۹۶۳ ترور شد، فراهم کرده است.

ظاهرا رابطه میان دی وگ و جان کندی چهار سال ادامه داشته است.

اما دی وگ در ادامه می‌نویسد که آن رابطه، «یک قصه عاشقانه» نبوده است و سال‌ها طول کشیده است تا او بتواند «از آن التیام» یابد و همان‌قدر هم طول کشیده است تا بتواند «سرانجام در موردش» بنویسد.

او می‌گوید که راننده او را از محل سکونتش در اقامتگاه دانشجویان برمی‌داشت و او را تا محل کارزارهای کندی همراهی می‌کرد.

به گفته دی وگ، آن رابطه با این آگاهی که کندی او را «دوست نداشت»، سردتر شد و به‌رغم اسکان دی وگ در واشنگتن پس از انتخاب کندی در مقام ریاست جمهوری در سال ۱۹۶۰، شمار دیدارهای آن دو کاهش یافت.

خانم دی وگ می‌گوید احساساتش را «با وقف هرچه بیشتر خود به شغل خود به عنوان شاخص هویت» خود، کنترل می‌کرده است. او در آن هنگام دستیار اداره پژوهش‌های شورای امنیت ملی آمریکا بود.

سپس در سال ۱۹۶۲ کندی متوجه شد که پدر خانم دی وگ، «ایمری دی وگ»، اقتصاددان مجار، مشاور او در امور سیاسی بوده است.

خانم دی وگ در گفت‌وگو با نشریه نیویورک پست گفت: «او بد من را نمی‌خواست، اما متوجه شد که این رابطه می‌تواند برایش مشکل‌ساز شود، چون خیلی‌ها پدرم را می شناختند. اما او نمی‌توانست مرا به‌سادگی رها کند. به همین دلیل باید رابطه‌مان را به‌گونه‌ای کم می‌کردیم. کاملا متوجه آنچه می‌گذشت نبودم، تا آن که ناگهان همه چیز عوض شد.»

رابطه میان آن دو با کناره‌گیری خانم دی وگ از کار و اسکانش در پاریس خاتمه یافت و در پاریس بود که او خبر ترور جان کندی را شنید.

او در اشاره به واکنشش به آن واقعه، به نیویورک پست گفت: «کرخ شدم. در رستوران کوچکی در محله‌ام شام می‌خوردم که خبر (ترور کندی) را شنیدم. فکر کردم واقعیت ندارد.»

خانم دی وگ که همچنان پس از بیست سال دفتر مشاوره روانی خود را دارد ، در یادآوری رابطه‌اش با کندی می‌گوید هرچند «‌سن قانونی را پشت سر گذاشته بودم» اما نمی‌دانم آیا کندی باید به «نبود توازن قدرت» در آن رابطه فکر می‌کرد یا نه.