امنیتی های حکومت در طول چهل سال گذشته آن قدر مار خورده اند که افعی شده اند.
البته کماکان زور آن ها به عقل و درایت جمعی ایرانیان و نیز تنوع اندیشه ها و شجاعت مردم نمی رسد.
البته این درس تاریخ است و هیچ استثنایی هم در آن نیست:
حکومت های مستبد گمان می کنند، عوامل شان بیشتر از دیگران می فهمند و بیشتر از دیگران می دانند، غافل از این که اگر «کل» عوامل امنیتی حکومت مقیاس شان نسبت به تعداد جمعیت شان ۱۰ باشد، مردم مخالف حکومت مقیاس شان ۱۰۰۰ و بلکه ۱۰۰۰۰ خواهد بود و این عواملِ «کارمند صفت» را با کمیت و کیفیت ابتکارهای شان زله خواهند کرد.
یکی دیگر از صفات امنیتی های حکومت های مستبد از جمله حکومت نکبت اسلامی، استفاده از هر فرصت و موقعیت برای:
-ایجاد اختلاف میان مخالفان خود و
-تزریق دروغ و راه حل های منتهی به دره برای مقابله با تبهکاری های حکومت است.
اگر چه دستگاه تبلیغات و پروپاگاندای امنیتی ها، ده ها تلویزیون و کانال رادیویی و خبرگزاری و روزنامه و مجله هفتگی و ماهانه در اختیار دارد اما ملاحظه می شود که مثلا از یک «کتاب» داستان صد صفحه ای، در تیراژ ۵۰۰ نسخه هم می هراسد و مانع انتشار آن می شود.
به عبارتی برای امنیت خانه ی حکومت، مهم تیراژ و تعداد نیست بلکه میزان اثر گذاری و رسوخ محتوا در ذهن افرادی ست که خود می توانند بر ذهن هزاران انسان در کوتاه مدت و دراز مدت اثر گذارند.
وارد این جزییات و موضوعات نمی شوم که سخن به درازا نکشد.
با ظهور پدیده «کلاب هاوس» در اینترنت، امنیتی های حکومت اسلامی، بلافاصله وارد گود شدند چرا که جمع شدن ایرانیان از تمام نقاط دنیا در اتاق های آن را، هم موقعیت برای پیشبرد اهداف خود و هم تهدید فکری و ایدئولوژیک برای حکومت شان می دیدند.
«این وارد گود شدن، نه هردمبیلی بلکه به لحاظ اهمیت و داشتن اولویت بالا، کاملا برنامه ریزی شده انجام شده است و امروز تاثیرات این ورود مشاهده می شود.»
به همین خاطر است که «تا این لحظه» کلاب هاوس، فیلتر و مسدود نشده است.
امنیتی های حکومت «به شکل برنامه ریزی شده و منسجم» در قالب گروه ها و دسته ها، به «شکل ۲۴ ساعته» و با شیفت های مشخص زمانی، یا «اتاق می زنند» یا «وارد اتاق ها می شوند» و به شیوه ی «جنگ روانی و تبلیغاتی» سعی می کنند بر اذهان مخاطبانِ بیشتر «شنونده» اثر بگذارند.
نمونه ها و مثال ها بسیار است که آن ها را دسته بندی کرده ایم و به شکل قابل استفاده برای مقابله با امنیتی های حکومت در آورده ایم.
فقط در یک موضوع «مطلقا» نباید تردید کرد:
عوامل امنیتی در کلاب هاوس به صورت سازمان یافته حضور دارند.
آیا معنی جمله ی فوق این است که باید دست از کلاب هاوس شست و میدان را تمام و کمال به دشمن مردم سپرد؟
خیر.
مطلقا خیر.
اتفاقا این میدانی ست که مردم عادی و جوانان مخالف نظام امکان عرض اندام «بدون به خطر انداختن خود» در آن دارند.
اتفاقا نظر من این است که باید در کلاب هاوس در جمعیت های انبوه حضور یافت و جان امنیتی ها را با این حضور به لب شان رساند تا بفهمند میدان خالی نیست و اگر مردم را در خیابان سرکوب کنند، در جاهایی مثل کلاب هاوس نخواهند توانست و این صدا بلند تر از آن است که چند تا سرباز صفر و درجه دار دون پایه لشکر سایبری و متخصصان جنگ روانی سپاهی-اطلاعاتی بتوانند آن را خاموش کنند.
این حضور البته شرط و شروطی دارد که باید طی مطالب دیگر به آن ها بپردازیم.
فقط خلاصه وار، بر اساس مشاهدات حضوری در کلاب هاوس به این دو سه نکته ی مهم اشاره می کنم:
مطلقا فریب زبان چرب و نرم و مودب و ظاهرا مهربان و متساهل امنیتی ها را نباید خورد.
تصور این که بتوان این جانوران نوع طالبان متمدن شده را با خود همراه کرد و با آن ها گفت و گو و دیالوگ برقرار کرد، باید به طور کامل از سر به در کرد.
آن ها با شیوه های به خیال خودشان جالب و ابتکاری، مثلا با بزرگ کردن ادب و منزلت افراد موثر اپوزیسیون و دادن امکان حضور در «روم» های شان و مطرح کردن پی در پی فضیلت اخلاقی و رفتاری این «نوع اپوزیسیون» سعی در بدبین کردن دیگر افراد اپوزیسیون نسبت به آن ها را دارند و نیز سعی می کنند از تریبون های این افراد، و حتی دعوت و قرار گرفتن در حد مسوولان «روم» به تخریب افکار اپوزیسیون و بالا بردن وجهه «ملی و انسانی» خودشان اقدام کنند.
حتی مشاهده شده است این تعدادی از این «عوامل» توانسته اند با جلب نظر برخی از اصحاب رسانه های اپوزیسیون، در آن رسانه ها صاحبِ برنامه و گفتار مستقل شوند....
به این موارد بعد ها بیشتر و دقیق تر و با نام و نشان مشخص خواهیم پرداخت....
