زمانی که خرمشهر از دست صدام آدمخوار آزاد شد و ما که به جای کشته شدگان و واحدهای از دست رفته، تازه به منطقه رفته بودیم در روستاهای آن منطقه مردم را می دیدیم که هلهله کنان به استقبال ما می آيند و با وجود این که عرب بودند و صدامیان هم عرب بودند از ما مانند ناجیان خود استقبال می کنند، متوجه شدیم که آدمخواران صدام بلاهایی بر سر زن و مرد هموطن ما آورده اند که اگر کسی آن داستان ها را می شنید و از شدت خشم سر به دیوار نمی کوبید حقیقتا انسان نبود. خلاصه کنم و در یک کلمه همین را بشنوید که تعدادی از زنان ما در اثر تجاوز عراقی ها بچه دار شده بودند و این برای ما قابل تحمل نبود.

بعد از آن بر خلاف اصول و قوانین جنگی تا اسیری به دست مان می افتاد هر چند از ریخت و قیافه اش بدبختی و فلاکت می بارید و از ترس مثل بید می لرزید، به انتقام آن زنان و دختران او را به دَرَک روانه می کردیم و اندکی آرام می گرفتیم.

وقتی در درس کنوانسیون ژنو در آکادمی زرهی شیراز استاد پرسید اگر چتربازی را موقع فرود دیدید با او چه می کنید، جواب دادم من شخصا او را زیر رگبار مسلسل می گیرم و وسط زمین و هوا می کُشَم و ایشان که انتظار چنین جواب صریح و «غلط»ی را نداشت گفت اشتباه می کنید!، گفتم خیر قربان اشتباه نمی کنم چون به محض این که او پای اش به زمین برسد من یا یکی از ماها را می کشد و من این طوری جان خودم و دوستان ام را حفظ می کنم.