پرده ی سوم؛
مهم ترین برگ حمایت از دولت دفاع مقدس، به آخرین دست نوشته های رهبر فقید انقلاب باز می گردد، آنجا که در اواخر عمر با فراست و تیزبینی خاص خود، گویی امروز را پیش بینی می کردند و می دانستند بعد از ایشان بر دولت دفاع مقدس از سوی کسانی که از دور هم دستی بر آتش نداشته اند، چه خواهد رفت. لذا در آذرماه ۶۷ بیان داشتند: «از آنجا که ممکن است این روزها افرادی بخواهند نسبت به دولت خدمتگزار شبهات و القائاتی در اذهان عامه به وجود آورند و زحمات بی‌شائبه و طاقتفرسای شما را خصوصاً در مسئله جنگ خدشه‌دار نمایند، لازم است این نکته را تذکر دهم که من همچون گذشته شما را فردی لایق و دلسوز برای انقلاب اسلامی می‌دانم، و زحمات شما را در دوران جنگ و تجهیز سپاهیان اسلام فراموش نمی‌کنم، و الآن نیز شما را تأیید و حمایت می‌کنم». این ادبیات و رویکرد را مقایسه کنید با آنچه این سالها از تریبون های رسمی از جمله صدا و سیما درباره مهندس موسوی و دولت دفاع مقدس شنیده اید. حال آن که تحلیل محتوای دیدگاه های رهبر فقید انقلاب نشان می دهد، جز در موارد بسیار نادر، از احدی چنین حمایت هایی نداشته اند که یک فرد و کارنامه اش را یکجا چنین صریح و بلا شرط تایید نمایند.

پرده چهارم؛
ادبیات حمایتی بنیانگذار، تا مدتی جریان تخریب را به انفعال و سکوت واداشت، اما هشدارها جدی گرفته نشد. ایشان خطاب به مردم و مسئولان درباره کسانی که در جنگ مشارکتی نداشته اما بعدا مدعی شده بودند، اظهار داشتند: «نگذارند این مدعیان بى‏هنر امروز و قاعدین کوته نظر دیروز به صحنه‏ها برگردند» همان ها که در «چند سالِ مبارزه و جنگ به هر دلیلى از اداى این تکلیف بزرگ طفره رفتند و خودشان و جان و مال و فرزندانشان و دیگران را از آتش حادثه دور کردند». اما چنان که می دانیم، پس از امام، در اشتباهی استراتژیک و به دلایلی که در این نوشته نمی گنجد، به تدریج شیفت گفتمانی (پاردایم شیفت) در انقلاب اسلامی روی داد؛ و نیز در مصلحت اندیشی ها و حذف های مرحله ای و زنجیره ای که برای حفظ قدرت مرکزی رخ می داد، جریان مرموز حذف با هم پیمانی جریان خودخواهی و عناد و نسیان که معمولا در حاشیه ی جریانات نزدیک به قدرت آن روز شکل گرفته بود و با شناسایی مدل رفتاری و ویژگی های خوشامد سیستم، حالا در نهادهای تعیین کننده بالا دستی نفوذی خاص یافته بود، گویی کار نیمه تمام خود را که در دوران نخست از انجام آن عاجز مانده بود، به انجام رساند و بسیاری از اصول به ویژه اصول مبتنی برجمهوریت و آزادی و کرامت مردم را از اولویت فضای گفتمانی انقلاب و نظام خارج ، و رجال دوران نخست را از عرصه ی سیاسی منزوی و مهندس موسوی و همفکران او را به کلی از صحنه ی اجرایی کشور حذف نمود. گویی اساسا چنان گفتمانی و چنان شخصیت هایی و چنین دولتی در بالاترین عرصه های فکری، سیاسی و اجرایی کشور حضور نداشته و نیازی به تجربیات گرانسنگ مدیریت بحران دوران جنگ وجود ندارد. چگونه ممکن بود سخاوتمندانه کشور را از چنان سرمایه هایی ان هم در مقطع مهم پس از جنگ محروم ساخت؟ چه بسا روزی بتوان در کنار ناتوانی در گفت و گوی داخلی، ناپختگی و تنگ نظری و فقدان دوراندیشی، انحصار طلبی، و کینه های جناحی، حتی رد نقش آفرینی منافقین و اسرائیل و قدرتهای بیگانه را نیز در این تحول گفتمانی و حذف های سیستماتیک مشاهده کرد.

پرده پنجم؛
مهندس موسوی در سالهای پس از دفاع مقدس سکوت اختیار کرد. چرا که به وضوح جریان سیاسی و اجرایی حاکم با او الفتی نداشت و انزوای او را می پسندید. او نیز مایل نبود، بهانه ای برای تشتت آراء و شکاف های بی حاصل در دوران حساس پس از جنگ و امام باشد. اما در سال ۱۳۷۵ با اصراروسیع نخبگان برای نامزدی ریاست جمهوری در سال ۷۶ مواجه شد. در حالی که همه او را نامزد قطعی جریان خط امام آن روز می دانستند، او به ناگهان انصراف داد و درباره این انصراف معنی دار سکوتی سنگین اختیار کرد. سکوتی که خوانش دلایل پشت پرده ی آن، برای اهل تدبیر دشوار نبود.

پرده ششم؛
در سال ۸۸، با اصرار خیل عظیم نخبگان و دلسوزان و در شرایطی که شبکه دروغ کشور را به لبه پرتگاه برده بود، به صحنه آمد تا به سهم خود در برابر جریان تخریب و تحریف که کرامت مردم و حیثیت کشور را هدف قرار داده بود بایستد. او می خواست آن دسته از اصول قانون اساسی و حقوق و آزادی های مردم را که به دلیل شرایط جنگ و یا به دلیل برخی جریانات و مسئولان بی اعتقاد به قانون اساسی و جمهوریت در دوران های بعد بر زمین مانده بود، احیا کند. او می گفت «آمده ام تا کرامت انسان ها را پاس بدارم. آمده ام تا از حق مردم دفاع کنم ... آمده ام تا از آزادی اندیشه و بیان پاسداری کنم و مدافع آزادی های مصرح در قانون اساسی باشم. ... آمده ام تا وسیله ای باشم برای بازگرداندن اقتدار، عزت و هویت ایرانی. آمده ام تا با تنش زدایی و تعامل سازنده روابط بهتری میان کشورمان ایران و جهان برقرار کنم، تا فضا را برای توسعه کشور بگشایم و احترام به ایرانیان را در جهان تامین کنم ... آمده ام تا راهی و همراهی باشم برای رفتن به سوی ایرانی مستقل، آباد، آزاد، پیشرفته و سربلند». اما، جریانی که یک شبه با حمایت های پنهان و آشکار امنیتی و نظامی و سیاسی و رسانه ای و با خوشبینی بسیاری از رجال مذهبی حاکم و چشم پوشی های اعضای شورای نگهبان بر تخلفات به قدرت رسیده بود، با دروغ و تخریب و تحریف کار خود را کرد و تمام قد در برابر او و آرمانهای میلیونها مردم حامی او ایستاد و همان شد که می دانیم.
مهندس با همه ی آرمان ها و آمالش برای کشور، پس از انتخابات ادعایی نداشت. اما مردم در ایفای حقشان از او مطالبه داشتند. شهادت شهود از دامنه تخلفات نیز بر این مطالبه اصرار داشت. لذا اظهار نمود: « من هیچ‌گاه صدایم را بلند نکردم، اما این تکلیف شرعی است که وقتی ظلمی می‌شود، حرفم را بزنم؛ من نیامده بودم تا برای خود قبایی بدوزم، اما مردم حقی به گردن من دارند و نسبت به پیگیری امانتشان حساس هستند و من نمی‌توانم کوتاه بیایم».
مهندس کوتاه نیامد. جریان سوء استفاده از قانون و نهادهای قانونی و جریان دروغ و بهتان و ستم و متملقان دنیا طلب نیز از پای ننشستند. داستان وقایع ۸۸ و صحنه آرایی های خطرناک و بازی های سیاسی و امنیتی و پاره کردن تصویر امام و آتش زدن ها و آشوب های دست ساخته و بازی با مقدسات و .... را که بعدها جریان مدعی و حلقه های انحرافی هم به آن اعتراف کرد، همه می دانیم.
ارعاب و ستم و شعبده، کار خود را به ظاهر پیش برد و مظلوم، مایوس از نهادهای نظارتی و قضایی و در برابر توطئه ها و صحنه آرایی های تصنعی، خدا را خطاب قرار داد و فریاد برآورد: «خدایی هم هست»؛ «این ماییم که علیه امام عظیم الشان توطئه می کنیم و تصویر ایشان را آتش می زنیم؟ این ماییم که حرمت حسینیه و عاشورا می شکنیم؟ این ماییم که آتش می زنیم و خون مردم می ریزیم؟ هیهات. در زمان جنگ و در بسیاری از تنگناها به یاد می آورم که امام می فرمود خدایی هم هست. من دلم روشن است. بگذار هر چه می خواهند بکنند. بگذار دستهایمان و رسانه هایمان را ببندند و ما را وابسته و بی دین معرفی کنند، اما خدایی هم هست. برای خودم آبرویی قائل نیستم. آنچه بود و هست سرمایه ای از امام و انقلاب و شهیدان است. دل من برای انقلاب، مردم و جمهوری اسلامی می سوزد. به جای تدبیر و پاسخ معقول خشونت ورزیده می شود. همه را دستگیر کرده اند. بیایند مرا هم دستگیر کنند».

پرده هفتم؛
صدها تن از حامیان مهندس موسوی در دادگاههایی جمعی به سان دادگاه های صحرایی به حبس های بلند مدت محکوم، ده ها تن کشته و مهندس به همراه خانم رهنورد و آقای کروبی حصر شدند. نام بردن از مهندس موسوی و کروبی منع اما هتک و توهین و دروغ جایز، رسانه ها مجبور به سانسور و هر که با مهندس الفتی داشت، از بسیاری از حقوق سیاسی و کسب مسئولیت آتی محروم شد.

پرده هشتم؛
چرخ روزگار البته درس های خود را دارد. دولت دهم در شکستی کامل و عبرت آموز برای حامیانش، پایان یافت، کسانی که سردمدار تحریف و دروغ و تحمیل در سال ۸۸ بودند، رسوای مردم شدند. بسیاری از کسانی که در ضرب و جرح و محکومیت حامیان مهندس موسوی نقش داشتند یا مواضع بی حساب برای خوشایند اصحاب قدرت اتخاذ نمودند، از گندم ری محروم ماندند و هر آنچه را داشتند، نیز باختند. امروز نه نامی از آنها باقی است و نه عنوانی. اما مدعیان اصلی از خطای خود نسبت به مهندس عذرخواهی نکردند. اعتراف به حقیقت شجاعتی می خواهد که برخی هیچگاه افتخار آن را نمی یابند. لذا حصر برجای ماند و خانه نشینی آقای خاتمی ادامه پیدا کرد و آقای هاشمی نیز آن گونه از میان پرکشید.
حصر مهندس موسوی و آقای کروبی و خانم رهنورد و اقداماتی از این دست، تنها حصراین شخصیت ها نبود، گویی ادامه ی همان جریان و شکافی بود که از ابتدای دهه ی شصت رخ نشان داده بود. منظور همه جریان منتقد امام یا مهندس موسوی نیست. هدف این نوشته این نیست که گروهی را مطلقا صالح و گروهی را مطلقا طالح معرفی کند که کشور به تنوع جریانات و رقابت های آزاد و قانونمند نیازمند است و در هر جریان نقاط مثبت و منفی یافت می شود. منظور آمیخته ای از کسانی است که با انگیزه های مختلف، نتیجه ی کارشان زینتی ساختن و تضعیف جمهوریت، مصادره نظام و انقلاب، تحریف اصول، ملعبه ساختن قانون اساسی، خانه نشین کردن بزرگان و کنار گذاشتن نخبگان و و شکل دادن جریان «جعلی» در برابر «اصلی» و جریان «جیب» در برابر «نجیب» و غارت بیت المال و عقب نگاه داشتن کشور بود. جریانی که ثابت کرده است، ارزش ها و قانون جز بهانه ای برای حذف رقیب نیست! جریانی که می تواند مشتاقانه با طالبان گفت و گو وهمزبانی و حتی همدلی کند، اما از گفت و گوی داخلی و فهم صاحبان اصلی این سرزمین طفره می رود. جریانی که با مستعد دیدن فضا به نفع خود در دهه های اخیر شدت یافت و بی پروا به ارعاب و حذف و نسل کشی سیاسی پرداخت و در دو انتخابات مجلس و ریاست جمهوری اخیر، با حذف علنی و عمدی اکثریت مردم تبلوری جدید و حداکثری یافت.

پرده ی نهم؛
حالا حصر ده ساله شده است. با همه ی رسوایی جریان جعلی و پشت پرده وقایع ۸۸، این حصر ادامه دارد تا از همیشه ناموجه تر، غیر اخلاقی تر و ظالمانه تر باشد. هر روز سیاستمدارانی از مقابل کوچه اختر عبور می کنند. بخواهند یا نخواهند این کوچه وجدان های خفته را به بیداری فرا می خواند. این کوچه افشاگر جریان مرموزی است که با خانه نشین کردن امثال مهندس موسوی در رخدادهای تلخ و شکاف ها و انحراف های دهه های اخیر نقشی کلیدی داشته است.

پرده دهم؛
از آنچه بر «نخست وزیر دفاع مقدس » و یک «مصلح» و «رفیق جمهور» واقعی گذشت همه مطلعیم. در عین حال، همچنان شاهد این شعبده بازی تلخ مانده ایم و هر روز تردستی تازه ای روی می دهد و حقیقتی به بزرگی انقلاب و به زلالی خون شهیدان و به عظمت ملت شریف ایران در معرض مصادره ی بی ریشه ترین، منحرف ترین و حقه باز ترین حلقه ها قرار گرفته است. روزگاری بنی امیه با شبکه نیرنگ و تزویرشان چه ها که بر سر اسلام عزیز نیاوردند. برخی وقت ها شبهه می کنم که نکند برخی حلقه ها در شبکه ی نیرنگ و تخریب رقیب، اشبه الناس به آنان شده اند؟
حساب پاکان جدا، اما متاسفانه در شهادت و فقدان رهبران نسل اول، یا ناسازگاری یا مصلحت اندیشی یا ساده اندیشی و یا فلج سازی بزرگان دوران نخست، و سکوت و همراهی یا خیانت وابستگان نسل دوم و سوم همچون همه تاریخ، جریان دروغ، و تحریف و شیفتگی به قدرت، هر روز ریشه دوانیده و کار خود را پیش می برد، و چاره ای نمی ماند، تا آن روز که قدرت به سر عقل و انصاف و حکمت در آید، و مردم حاکم واقعی بر سرنوشت خود باشند.

پرده یازدهم؛
این ایام، روایت هفته «دفاع مقدس» با کمترین ذکر نامی از دولت و نخست وزیر موفق و مردمی اش صورت گرفت. گویی جنگ دولتی نداشته است. برای طالبان در رسانه هایشان می سرایند، اما از دولت دفاع مقدس کلامی نمی گویند! و البته این تحریف و انکار صرفا متوجه دولت دفاع مقدس نیست که متوجه بسیاری دیگر از بزرگان و فرماندهان و حماسه آفرینان که امروز هم خط برخی مراکز قدرت محسوب نمی شوند، نیز هست که باید بر این خودخواهی و قدرناشناسی ها و عطش تلخ میراث خواران در تبدیل «هفته ی دفاع مقدس» به «هفته ی تحریف دفاع مقدس» افسوس خورد! که البته تاثیری بر قضاوت اهل بینش، درباره ی خدمتگزاران حقیقی ملت نخواهد داشت. خداوندا، ما را از خطر نسیان و قدرناشناسی و حقد و تحریف و دروغ مصون دار!

پرده دوازدهم یا پرده ی آخر؛
این مرثیه را با ذکر خاطره ای به پایان می برم.
۲۲ بهمن ۱۳۹۹، تلفن زنگ می خورد، آن سوی خط صدای آشنای مهندس موسوی با همان مهر و نجابت همیشگی است. ده سال حصر، کمترین تاثیری در صمیمیت، استحکام کلام و اراده ی این «مرد» نداشته است. دغدغه و اندک گلایه ای برای خود ندارد، او همچنان دغدغه اش مردم و کشور است. این تلفن در سه جمله خلاصه ی مهندس پس از ده سال، نه که پس از ۴۰ سال است: «می خواستیم برای مردم کاری کنیم»، «هر کس در این مسیر برای خدا قدمی برداشته ماجور است» و «پشیمان نیستم».

والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته
ابوالفضل فاتح
چهارشنبه هفتم مهر ۱۴۰۰