هادی خرسندی - ایندیپندنت فارسی

امشب دلم میان خیابان است

در اولین روز دادگاه مردمی «آبان»، که شاهدان از گلوله خوردن فرزندشان در خیابان‌های وطن حرف می‌زنند و به پرسش‌های قاضیان جواب می‌دهند، بغضی گلوی حاضران را می‌فشارد.

جلسه صبح که تمام می‌شود، در محوطه خارج از صحن دادگاه، دو تن از گزارشگران «ایندیپرشن» را می‌بینم. انگار که دو تن از خویشاوندان خود را دیده باشم! نفسی تازه می‌کنیم اما غمی که بر چهره‌ها نشسته، جائی برای بگو بخند باقی نمی‌گذارد. جلسه بعد از ظهر را نمی‌مانم. به خانه می‌آیم و در میان انبوه درهم کاغذها و قاراشمیش فایل‌های کامیپوتری پی یک سروده‌ام از دو سال پیش می‌گردم. کارهائی که در پریشانی شکل می‌گیرد راحت‌تر گم می‌شود!

آبان دو سال پیش، تصویر صحنه‌های خیابانی را که می‌دیدم، دنبال جمعیت راه می‌افتادم! از این خیابان، به آن خیابان. از این شهر به آن شهر. دوربین که به آخر صف راهپیمایان می‌رسید، منتظر بودم مرا هم نشان بدهد! دلم کف خیابان بود.­­