آرام مردوخی گفت شعارهای اولیه معترضان "مسالمت‌آمیز" بود و خواستار حمایت نیروی انتظامی شدند.
او گفت "معترضان بازداشت شده را سوار تویوتاهایی می‌کردند که روی آن چیزی همانند قفس بود. مردم را داخل آن قفس‌ها زندانی می‌کردند. از مردم سپر انسانی درست کرده بودند تا مردم نتوانند به این ماشین‌ها آسیب بزنند".
شاهد شماره ۱۲۵ همچنین شهادت داد که مردم متوجه شدند "از آمبولانس برای انتقال نیرو استفاده می‌کنند و مردم هم یک دستگاه آمبولانس را که نیروهای سپاه در آن بودند را آتش زدند.

سپس شاهد ۱۸۲ از ایران با ارتباط تصویری و صورت پوشیده شهادت داد و درباره مشاهداتش از سرکوب معترضان در شهر خود گفت. او نیز گفت معترضان خشونت نمی‌کردند و سلاح نداشتند.
شاهد ۲۴۵ با صورت پوشیده و صدای بازخوانی‌شده، با ارتباط تصویری شهادت داد. او نیز از مشاهدات خود در ۲۵ و ۲۶ آبان گفت و اینکه نیروهای امنیتی با گاز‌اشک‌آور و اسلحه "ساچمه‌ای" به معترضان حمله کردند و معترضان فقط سنگ پرتاب می‌کردند.
شاهد ۲۴۵ گفت هیچ نیروی امدادی برای رسیدگی زخمی‌ها حاضر نبود و نیروهای امنیتی مجروحان را می‌زدند و بجای بیمارستان به "آگاهی" می‌بردند.
او گفت چند جوان را دیده بود که با "رگبار" گلوله تیر خورده بودند. این شاهد همچنین به گفته‌های حسن نوروزی نماینده مجلس اشاره کرد که امروز گفت به معترضان شلیک کرده است.

حسن نوروزی نایب رئیس کمیسیون قضایی مجلس امروز در واکنش به این تریبونال گفته بود: "یکی از آن‌هایی که به مردم شلیک کرد من بودم، ما کُشتیم. حالا چه کسی می‌خواهد ما را محاکمه کند؟ طرف آمده بانک آتش زده، ماهم او را کشتیم".

شاهد ۳۶۷، با صورت پوشیده و ارتباط تصویری شهادت داد. او گفت کارمند قراردادی در یکی از ‌پروژه‌های قرارگاه سازندگی خاتم الانبیا بوده و از او خواسته بودند با نیروهای امنیتی در سرکوب معترضان شرکت کنند. او گفت با اینکه اعتراض کرده او را به محل اعتراض‌ها در شهریار برده بودند.
شاهد ۳۶۷ گفت وقتی سرکوب شدت گرفته او کلاهخود و باتونی را که به او داده بودند در خیابان انداخته و به خانه رفته و فردای آن روز اخراج شده است.
او همچنین گفت امبولانس‌هایی که به محل درگیری نیروهای امنیتی و معترضان می‌رفتند آمبولانس‌های سپاه بودند اما وقتی زخمی‌های خود را منتقل می‌کردند.
شاهد ۳۶۷ هم تخریب بانک‌ها و خودروها و مغازه‌ها را کار "نیروهای ویژه" و "لباس شخصی" دانست نه معترضان.

دادگاه بین‌المللی مردمی چیست؟
سابقه دادگاه‌های بین‌المللی مردمی به سال ۱۹۶۶ برمی‌گردد که برتراند راسل، ژان پل سارتر و سیمون دوبوآر برای بررسی آنچه در حمله آمریکا به ویتنام اتفاق افتاد، دادگاهی مردمی یا "تریبونال" برگزار کردند که به "دادگاه راسل" یا "دادگاه استکهلم" هم معروف شد.
دادگاه‌های مردمی قدرت قضایی و قانونی ندارند و خارج از مجاری رسمی قضایی برگزار می‌شوند. هدف از این دادگاه‌ها رسیدگی به دادخواهی کسانی است در نقاط مختلف دنیا ستم یا تبعیض دیده‌اند و مرجعی برای دادرسی ندارند.
تاکنون دادگاه‌های مردمی بین‌المللی مختلفی برگزار شده‌اند، مثل دادگاه مردمی آمریکای لاتین، چین، اویغورها، میانمار، هند، مناقشه اسرائیل و فلسطین و کشورهای دیگر.
دادگاه‌های مردمی معمولا با اتهام "نمایشی" و "مغرضانه" بودن و اینکه "رسمی" یا "مستقل نیستند" روبرو هستند.
هدف از دادگاه‌های مردمی از جمله دادگاه مردمی آبان معمولا مستندسازی و حقوقی کردن موضوع است تا پرونده قابل طرح در مراجع معتبر بین‌المللی و حقوق بشری شود.
"دادگاه بین‌المللی مردمی آبان" در مدت پنج روز سعی کرد به این سوال پاسخ دهد که آیا در سرکوب اعتراض‌های آبان ۹۸ حکومت ایران "مرتکب جرایم بین‌المللی" شده است یا نه. در این دادگاه مردمی ۴۵ شاهد و کارشناس، حضوری شهادت دادند. ۱۲۰ شهادتنامه کتبی هم به آین دادگاه مردمی ارائه شده بود.
شماری از شاهدان با نام و مشخصات در دادگاه شهادت دادند اما برخی دیگر، مخصوصا افراد نزدیک به حکومت که از ایران شهادت می‌دادند، صورت خود را پوشانده بودند و صدایشان بازخوانی می‌شد.
سه سازمان عدالت برای ایران، حقوق بشر ایران و با هم علیه اعدام برگزارکنندگان این دادگاه مردمی بودند.
حکم هیات شش نفره قضات این دادگاه مردمی "اوایل سال آینده میلادی" اعلام می‌شود.