به گمانم چون تصور می‌کنند که خود را در پشتِ سه دیوارِ پدافند ضد موشکی به مصونیت نسبی رسانده‌اند و از وقوع جنگ فقط آسیب‌های جزئی یا قابل تحمل می‌بینند. در مقابل به نظر آنها، بر اثر جنگِ احتمالی، ایران و برخی کشورهای عرب منطقه دستخوش تلفات و ویرانی‌های گسترده‌ای خواهند شد زیرا به زعم آنان جمهوری اسلامی در صورت عدم امکان حملات مؤثر و کمرشکن به اسرائیل، متحدان آن در جنوب خلیج فارس را هدف حملات موشکی و پهپادی خود قرار می‌دهد.
از نگاه رهبران برخی از احزاب اسرائیلی، چه بهتر از این؟ خاورمیانه برای سال‌های سال اسیر فقر و هرج و مرج می‌شود و در سایۀ آن اسرائیل قدرت فائقه و بلامنازع منطقه در هر زمینه‌ای خواهد بود.
به نظرم کشورهای عرب منطقه به این سناریو پی برده‌اند و بر خلاف اسرائیل، در مرحلۀ کنونی خواهان توافق ایران غرب در مذاکرات وین هستند.
در این میان اما آنچه بسیار عجیب است، سکوت نمایندگان احزابِ فهرست مشترک عربی، مرتز و کارگر در مقابل تحرکات احزاب راستگرا و میانۀ شریک در دولت نفتالی بنت علیه هرگونه توافق ایران و آمریکاست. ظاهراً رهبران مرتز و کارگر به قدری از بازگشت نتانیاهو به قدرت بیم دارند که برای حفظ دولت ائتلافی کنونی چشمشان را به روی تمام رفتارهای تحریک‌آمیز متحدان خود در داخل دولت بسته‌اند. حزب اسلامگرای فهرست مشترک عربی به رهبری منصور عباس هم به گمانم از بیم متهم شدن به همراهی با جمهوری اسلامی مهر خاموشی بر لب زده است. عجب وضعیتی است!