سرویس‌های بلوک غرب که معمولا مهم‌ترین آنها در سرویس‌های فرانسه، آمریکا، انگلستان و آلمان و اقمار آنها تعریف می‌شوند و سرویس کشورهای بلوک شرق که با وجود فروپاشی پیمان ورشو در دهه نود میلادی همچنان در ارتباطاتی نانوشته با هم قرار دارند. نمونه آن در ماجرای قزاقستان قابل مشاهده است، نیروهایی که از سوی روسیه حضور دارند هر چند صداوسیمای ما نام آنها را صلح‌بانان می‌گذارد اما در عمل نیروهای سرکوبگر روسیه برای سرکوب تظاهرات مردم قزاقستان وارد شدند و تا به حال صداها نفر کشته شده اند.

در آن نوشته می‌خواهم به این نکته اشاره کنم که اساسا اینها در کشورهای رقیب هم برای این که برای خود مشکل ایجاد نکنند، پروتکل دارند. مثلا در ماجرای بحران موشکی در خلیج خوک‌ها در کوبا آن ها پذیرفتند که براساس معاهدات با آمریکا مسئله موشک‌­های هسته ­ای همگام و در تعادل و بالانس با یکدیگر قرار دهند و آن را «صلح مسلح» نامیدند، یعنی با مسلح شدن جلوی وقع جنگ را می‌گرفتند.

سرویس‌ها هم برای اینکه تداخل ایجاد نشود و به هم آسیب نزنند یا در نقاط مورد تخاصم به هم کمک کنند، علی‌رغم اینکه می‌توانند رقیب هم باشند در جاهایی هم می‌توانند با هم کار کنند بر این اساس نمی‌توانم بپذیرم که در کشوری که مسئولان رسمی آن کشور (چه در عراق و چه در سوریه) یک ژنرال عالی‌رتبه کشور دیگری را دعوت کنند و سی‌آی‌ای در عملیات برون مرزی به دستور ترامپ اجرا کند، آن هم عملیات حذف سردار قاسم سلیمانی را و سرویس اطلاعاتی روسیه مطلع نباشد.

پذیرش این در عرف حوزه امنیتی خیلی بعید به نظر می‌رسد. بدون تردید حتما موساد در جریان عملیات بوده و براساس گزارشی که یکی از خبرنگاران آمریکایی آن را منتشر کرد، جدا از موساد حتی در اربیل هم برخی از نیروهای دولت کردستان هم در جریان عملیات قرار داشتند. به طور مشخص تک‌تیراندازهایی که در بیرون فرودگاه با دوربین‌هایی که روی تفنگ‌های قناصه بود مستقیما به کاخ سفید راپورت می‌دادند.

لذا فرض من این است که دولت روسیه نسبت به حضور سردار سلیمانی در سوریه دچار مشکل شده بود. بنا به آنچه که بعدا حسین مرعشی به زبان آورد و من تلویحا در سرمقاله به آن اشاره می‌کنم، در ملاقاتی که با سردار سلیمانی داشت تعبیری به کار برد که آقای ناطق‌نوری هم از آن در جای دیگری استفاده کرده است و آن زمانی است که وقتی بحران در سوریه کنترل شد، روسیه به هیچ وجه یک متحد با معرفت و با پرنسیپ نبود. بخش‌های زیادی از پایگاه ایران توسط اسرائیل بمباران شد در حالی‌که آنجا موشک‌های اس‌300 و اس‌400 بود و اگر قرار به مقابله بود، این امکان وجود داشت.

معتقدم وقتی سردار سلیمانی براساس یک ماموریت رسمی از دمشق پرواز می‌کند و به عراق می‌آید قطعا سرویس امنیتی امریکا [در جریان ترور او] (اینکه کدام بخش این عملیات را اجرا می کردند، پنتاگون یا سی‌آی‌ای این را نمی‌دانم) به سرویس‌های امنیتی روسیه اطلاع داده، کاخ سفید حتما کرملین را در جریان این عملیات قرار داده است.

فکر می‌کنم حذف سلیمانی به عنوان یک بازیگر بسیار موثر هم در ماجرای سوریه هم در منطقه خاورمیانه و هم تصویری که قاسم سلیمانی از روسیه و مقامات داخلی ایران ارائه می‌داد، نارضایتی‌هایی را ایجاد می‌کرد که به صورت استراتژیک به نفع منافع روسیه نبوده است.

حداقل اینکه روسیه در این ماجرا باید مورد پرسش قرار گیرد حالا یا توسط روزنامه‌نگار مستقل یا توسط سرویس امنیتی ایران، اگر امروز اولویت روابط با روسیه مهم هست، حداقل ایرانی‌ها می‌توانند روی این متمرکز شود و پرسش‌های دقیقی مطرح کنند. این موضوعی نیست که در آینده ایرانی‌ها به راحتی بتوانند نسبت به آن چشم پوشی کنند.

ماهیت آن نوشته و نگرش من این است که ما نباید همه تخم مرغ‌های خود را در سبد یک کشور خاص بگذاریم. اینجا من روسیه را نشانه گرفتم اما هیچ فرقی بین روسیه، چین، آمریکا، فرانسه و دیگر کشورها نیست.

شما در ماجرای قفقاز هم دیدید که حتی یک کشور کوچک مثل آذربایجان هم اگر احساس کند از ثبات لازم برخوردار نیستید، می‌تواند برای شما براساس منافعی که خود تعریف می‌کند، بازی جدیدی را تعریف کند.