به چه روزی افتاده ایم! به چه فلاکتی افتاده ایم! کشوری غنی، با منابع زیر زمینی و رو زمینی بی پایان، کشوری که هر چه در آمد دارد، صرف ساختن موشک های اسباب بازی و کندن تونل های اتمی و کمک به گدا گشنه های حماس و حوثی و سید حسن خپل می شود، اکنون:
با هفت کشور دیگر به دلیل تأخیر طولانی در پرداخت بدهی‌های خود حق رأی‌شان در سازمان ملل را از دست دادند. حجم بدهی‌های ایران به سازمان ملل بالغ بر ۱۸ میلیون دلار است.
۱۸ میلیون دلار!
دو باره می نویسم ۱۸ میلیون دلار!
کشوری که حجم اختلاس های دلاری مدیران دون پایه اش چندین و چند برابر این مقدار است، کشوری که فقط «حسن رعیت» اش ۴۰۰ میلیون دلار به جیب زده است و یک سنت اش را هم بر نگردانده است، کشوری که فقط در یک فقره ۲۰ میلیون دلار نقد در چند ساک به تروریست های عرب رسانده است حق رای اش در سازمان ملل را به خاطر نپرداختن ۱۸ میلیون دلار از دست می دهد.
در گذشته، خانواده هایی که فقیر بودند، برای حفظ آبرو و نام شان در نزد دیگران، موقعی که میهمان داشتند، با قرضی، قوله ای، چیزی، پولی فراهم می کردند تا بساط شام میهمانی را بگسترند و حفظ آبرو کنند.
سران بی آبرو و بی وطن کشور ما اما از فراهم کردن ۱۸ میلیون دلار برای حفظ آبرو نزد جهانیان عاجز ند و آن قدر در پرداخت بدهی ها شان -آن هم بدهی مختصر شان- تاخیر می کنند تا تشت رسوایی شان از بام بیفتد و بی آبرو تر از پیش شوند.
حال اگر چنین کشوری داریم، دستکم سد علی و مسوولان دیگر صدای شان را بِبُرَند و این همه از پیشرفت ها و موفقیت ها دم نزنند و بر آتش خشم و عصبانیت مردم نیفزایند.
کشوری ثروتمند را ورشکسته کردن البته هنر می خواهد و این هنر نزد روحانیت مانده و پلاسیده در ۱۴۰۰ سال پیش و در راس آن ها سد علی، موجود است.
