مطابق اسناد، رژیم ایران همچنین نیروهای نیابتی خود را برای استفاده از «آنچه به عنوان مواد منفجره بسیار پیچیده توصیف می‌شود که می‌تواند به واحدهای زره‌‌پوش نیروهای ائتلاف نفوذ کند» آموزش می‌داد، که اشاره‌ای آشکار به «بمب‌های کنارجاده‌ای» بدنام ساخت ایران است که صدها سرباز آمریکایی را کشته و معلول کرده است.

افسران نیروی قدس فرآیندی برای انتخاب اهداف ترور طرح‌ریزی کردند که به متحدان عراقی‌شان اجازه نقش‌آفرینی می‌داد. عراقی‌هایی که مأمور رژیم ایران‌ بودند، اجازه داشتند فهرستی از عراقی‌هایی که باید ترور شوند، تهیه کنند. بر اساس اسناد آمریکا، اکثر عراقی‌هایی که مجاز به تصمیم‌گیری درباره ترور توسط جوخه طلایی بودند، «اعضای دولت و نیروهای امنیتی عراق» بودند. جلسات جوخه ترور در دفتر فرماندار بصره، «با حضور مداوم اعضای اطلاعات پلیس بصره»، برگزار می‌شد.

افسران امنیتی سپاه قدس نیز اهداف خود را برای ترور معرفی می‌کردند. اسامی افراد مورد نظر آنها به یکی از اعضای نیروی شبه‌نظامی سپاه بدر تحویل داده می‌شد. افسر ایرانی که به عنوان رابط میان فرماندهان سپاه قدس و شبه‌نظامیان عراقی عمل می‌کرد، و نامش از اسناد آمریکا حذف شده است، به عنوان «یک ایرانی فارسی‌زبان که به عربی عراقی مسلط است، و به دلیل اینکه سال‌ها در جنوب عراق حضور داشته لهجه جنوبی دارد» توصیف شده است.

این اسناد نشان می‌دهد که یکی از افسران نیروی قدس که به فرماندهی مقر فجر قرارگاه رمضان در جنوب عراق منصوب شده بود، یک مامور عراقی را اداره می‌کرد که کارش تصویربرداری از خبرچین‌های ائتلاف بود. افسر ناشناس نیروی قدس سپس تصاویر را به شبه‌نظامیان عراقی‌ ارائه می‌کرد، و آنها را برای قتل اهداف مورد نظر توجیه، تامین مالی و تجهیز می‌کرد.

بر اساس اسناد آمریکایی، قرارگاه رمضان تحت هدایت فروزنده سازمانی پیچیده شامل تسلیحات، اطلاعات، پول، و پرسنل ایرانی بود که سفر خود را از اهواز آغاز می‌کردند و در مرز عراق به قاچاقچیان سپرده می‌شدند تا در مقصد تحویل داده شوند. ماموران سپاه قدس از طریق محفظه‌های مخفی در مخازن سوخت قایق‌های ماهیگیری، تسلیحات ساخت ایران را به دست نیروهای نیابتی شبه‌نظامی خود در در بنادر جنوب عراق می‌رساندند.