از اینستاگرام رضا کیانیان
این مطلب را آقای مصطفا داننده نوشتند و نشر دادند. من هم آن را روی صفحه ام قرار می دهم. امیدوارم آقای رامین پاسخ آقای داننده را بدهند.و امیدوارم دیگران هم نظرشان را بنویسند و در این گفتگو شرکت کنند. تکرار می کنم «گفتگو» نه فحش و بد و بیراه و اعلان جنگ ! چون بیشتر کامنت های مخالف پست پیشین من اعلان جنگ و تهمت و فحش بود. مثل آن خانم ایرانی که در امریکا زندگی می کنند و به من اعلان جنگ دادند.
من ایشان را می شناسم.سال هاست ، و دوست دارم ایشان هم وارد «گفتگو »شود. عقلانی و بدون احساسات پر شور . چون ایشان نوشته بودند (برای رضا کیانیان بازیگری که دوست داشتم. )می خواهم به ایشان بگویم بازیگری من بهتر هم شده. ولی شما عقاید مرا دوست ندارید. به بازیگری من چه ارتباطی دارد؟
****
واکنش مسیح علی نژاد در اینستاگرام: آقای کیانیان! ممنونم که احساس پاسخگویی کردید و در اینستاگرام تان از من دعوت کردید وارد گفتگو شوم. ایرانیانی‌هایی که از وطن رانده شدند دشمن نیستند. آنها نیز به اندازه شما مردم و وطن شان را دوست دارند. شما نوشته اید که مایل به گفتگو هستید اما به احساسات من طنعه زدید و نوشتید البته گفتگوی بدون احساسات پرشور. عجیب است برایم، چرا نزد شما سخن گفتن از اینکه با چه منطقی برای روحانی تبلیغ کردید اما چشم‌تان را به روی کشتن هزار و پانصد نفر در دوران او بستید و هیچ‌گاه اعلام شرمساری نکردید منافاتی با عقلانیت دارد؟ اگر کسانی با ناشایستگی امکاناتی به دست آورده و آنگاه اوباشانشان را برای کشتن فرزندان بی گناه این سرزمین روانه خیابان کردند، آیا چالش کشیدن شان با احساسات قلبی، منافاتی با عقلانیت دارد؟
اگر فرومایگانی که لباس سپاه به تن کردند و در خفا جلسه تشکیل دادند و تصمیم گرفتند با چند موشک مسافران بیگناه را در هواپیما تکه تکه کنند سخن گفتن توام با خشم و احساسات از جنایت این با منطق شما سازگار نیست؟ اگر کولبرانی تنگدست هر روز سیبل شلیک سپاهیان شدند و سنگها و صخره‌های کوهستان‌ها از خون بیگناهان رنگین شد از آنها با شور و احساسات سخنی نگوییم؟ گریه نکنیم؟ برایشان اشک نریزیم؟ فریاد نزنیم؟ برای‌تان نوشته بودم چرا به دختر محمدعلی رامین اعتراض دارید اما در کنار لیست امید حسن خمینی ایستادید و از روحانی حمایت کردید؟ آیا این سخن منافاتی با عقلانیت داشت؟
آقای کیانیان شاید منطق ما و شما خیلی وقت است معیارهایش از هم متفاوت شده. چشمهای ما و شما خیلی وقت است تصاویری متفاوت را از این سرزمین می‌بیند. شاید گوش هایتان ضجه‌های مادران داغدار و مردمانی که زیر بار ستم خرد میشوند را نمی‌شنود که می‌گویید احساسات را کنار بگذاریم. و در پایان نوشته بودید اگر عقایدم را دوست ندارید چه ارتباطی به بازیگریم دارد. چقدر فاصله است میان ما. چگونه از یاد بردید آن درس‌های بزرگی را که در روز اول ورود به هنر آموختید؟ آنجا که رومن رولان نوشت: اگر هنر و حقیقت نمی توانند با هم زندگی کنند، بگذار هنر بمیرد. بدون حقیقت بدون گفتن از رنجها و دردهای آن سرزمین و مردمانش، هنر هنرمندان چیزی نمی‌ارزد. برای من و این مردم، هنر و حقیقت هرگز از هم جدا نیست. اگر خواستید گفتگو کنید بدانید که ما منطقی برای چشم پوشی از دردهای مردم نداریم و‌اتفاقا سرشار از احساس و شور برای گریستن و خندیدن با مردم‌مان هستیم. دوباره می‌پرسم چرا به جای رفتن در جشنواره‌ی «فجر» همصدا با مردم ایران به جنایت خمینی و فساد مالی آقازاده‌هایش اعتراض نمی‌کنید؟
ایران غایب بزرگ در صدور انرژی به اروپا
