دیکتاتور روسیه با تجاوز به حق حاکمیت ملی کشور اوکراین و عضو سازمان ملل، نشان داده که تحمل کشورهای دموکراتیک همسایه خود را ندارد. در پرتو آگاهی‌ها از ماهیت پلید انگیزه پوتین در تجاوز آشکار به کشور اوکراین، انزجار افکار عمومی داخل و خارج علیه این تجاوز هر دم گسترده تر شده و روسیه را بیشتر به انزوا خواهد کشاند. این دومین بار است که روسها در باطلاق سیاست‌های نابخردانه خودخواسته فرو رفته و باعث شکستشان می‌شود؛ بار اول بنام اتحاد شوروی به افغانستان هجوم آوردند و بار دوم بنام روسیه به اوکراین.

نظام سیاسی در روسیه تماماً در ید قدرت شخصی پوتین است. پوتین اولین رئیس جمهور اروپایی ست که طولانی ترین دوره صدارت ریاست جمهوری را برعهده دارد. به توصیه پوتین در ۳ ژوئیه ۲۰۲۰ اصلاحاتی در قانون اساسی روسیه انجام گرفت که به او اجازه می‌داد برای دو دوره شش ساله دیگر نامزد شود. و بدینسان دیکتاتوری فردی خود را بر نظام سیاسی روسیه اِعمال کرده است. چنین کسی خواب "عظمت" شوروی سابق را می‌بیند و رفقای حزب کمونیست این خواب را برایش در "عظمت" روسیه جدید تعبیر و زیر پایش فرش قرمز پهن کرده‌اند. پوتین این نماینده مافیای مالی در دستگاه دیوانی روسیه نمی‌تواند الگوهای سیاسی و مدل‌های زندگی اجتماعی و اقتصادی کشورهای همسایه نظیر اوکراین را که با الگوهایی از آزادی و دموکراسی غربی مشابهت دارند، تحمل کند. تعرض رئیس جمهور مادامالعمر روسیه این افسر اطلاعاتی شوروی سابق به اوکراین را از این منظر که بنگریم معلوم خواهد شد که چرا در مقابل غرب و اروپا ایستاده و برای اروپائیان مرز تعیین می‌کند. در بستر همین منش دیکتاتوری و "عظمت" طلبی پوتین است که جمهوری سراسر سیاه اسلامی ایران خودش را در پناه آن حفظ و مخالفانش را ترور و سر به نیست می‌کند. حمایت تمام قد روسیه به رهبری پوتین از یکی از بدنام‌ترین حکومت‌ها در طول تاریخ ایران، یعنی جمهوری اسلامی، گویای تمام عیار ماهیت کشوری است که ایرانیان همواره با زورگویی‌اش مواجه بوده‌اند.

نیکروز اعظمی