اما مهم‌ترین نکته توافق هسته‌ای با ایران به‌زعم الیحیی در این است که «این توافق، از نظر تدوین‌کنندگانش، به وظیفه ایالات متحده برای مهار ایران خاتمه می‌دهد، که در پاسخ به آن، ایران حملات خود به صلح و ثبات منطقه‌ای را تشدید کرده است».

جمعه گذشته، هم‌زمان با آماده‌شدن بلینکن برای سفر به کیبوتص سده‌بوکر در اسرائیل برای حضور در نشست نقب، شبه‌نظامیان حوثی مورد حمایت ایران، تاسیسات آرامکو در جده را هدف حمله‌ای موشکی قرار دادند، حمله‌ای که براساس این یادداشت، «تنها آخرین مورد از یک‌سری حملات وقیحانه‌ای بود که ایران به‌طور مستقیم از خاک خود یا غیرمستقیم و ازطریق نیروهای نیابتی انجام داده است».

به نوشته الیحیی، در طول دوره ریاست جمهوری اوباما و بایدن در ایالات متحده، حملات و تجاوزهای ایران با درخواست‌های آمریکا برای «کاهش تنش» و سرزنش مکرر پادشاهی عربستان سعودی برای درگیری با تروریست‌های مورد حمایت ایران در مرزهای آن کشور مواجه شده است. او ایران را یک «قدرت خارجی» توصیف می‌کند که دولت بایدن وعده می‌دهد تا با کاهش تحریم‌ها صدها میلیارد دلار در اختیارش بگذارد و «روسیه نیز سهمی از آن خواهد برد که بدون شک آن را برای تامین مالی جنگ خود در اوکراین صرف خواهد کرد».

او همچنین اشاره می‌کند، از دورانی که ایالات متحده با کلمه رمز دفاع جمعی»، خود را به‌عنوان سپری دربرابر برتری‌طلبان منطقه‌ای برای متحدانش معرفی می‌کرد، زمان چندانی نگذشته است و می‌اقزاید: «تظاهر به موازنه و تعادل که اوباما برای توجیه توافق مطرح کرد، هرگز چندان منطقی به نظر نمی‌رسید. از این گذشته، اگر دوستی وعده موازنه نیازهای شما با نیازهای دشمنانتان را بدهد، به نظر منصفانه است که نتیجه‌گیری کنید او دیگر علاقه زیادی به دوستی با شما ندارد.»

در اوایل ماه جاری، زمانی که ایران پس از حمله با موشک‌های بالیستیک به نزدیکی کنسولگری آمریکا در اربیل عراق، به دروغ ادعا کرد یک تاسیسات اسرائیلی را هدف قرار داده است، یک مقام ارشد دولت بایدن هم این ادعای ایران را تایید کرد. هرچند که دیگر مقام‌های آمریکایی بعدتر این ادعا را تکذیب کردند، اما به نوشته الیحیی تایید اولیه تاثیر خود را گذاشته و «یک مقام آمریکایی به ایران کمک کرده بود که در عمل بیشترین بهره را از تبلیغات خود ببرد».

او می‌افزاید: «عزم دولت بایدن برای احیای مجدد توافق هسته‌ای ایران، سعودی‌ها را متقاعد کرده است که آمریکا بدون توجه به این‌که چه شیاطینی را از بند رها می‌کند، مصمم است نظم منطقه‌ای را که ایجاد کرده، از بین ببرد.»

در ادامه، به ظهور اتحاد روسیه و ایران در سوریه بلافاصله پس از تهاجم روسیه به اوکراین در سال ۲۰۱۴ میلادی اشاره شده است که «اکثر شهرهای بزرگ آن کشور را با خاک یکسان و به مسکو یک پایگاه نظامی در شرق مدیترانه اعطا کرد و تثبیت نخستین جای پای روسیه در خاورمیانه از زمان فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی بود».

براساس این یادداشت، زمانی که سعودی‌ها به انفعال اوباما اعتراض کردند، او به آن‌ها گفت که باید «یاد بگیرند که منطقه را با ایران به اشتراک بگذارند».

نویسنده می‌افزاید، اکنون هم پس از تجاوز روسیه به اوکراین، در شرایطی که بایدن از عربستان سعودی می‌خواهد تولید نفت خود را در حمایت از کارزار برای منزوی‌کردن روسیه افزایش دهد، برخی معافیت‌های تحریمی به روسیه اعطا می‌کند تا بتواند به تضمین توافق هسته‌ای با ایران ادامه دهد.

الیجیی در ادامه این پرسش را مطرح می‌کند که اکنون پس از تجاوز روسیه به اوکراین، «چرا متحدان منطقه‌ای آمریکا باید به واشینگتن در مهار روسیه در اروپا کمک کنند، در‌حالی‌که آمریکا روسیه و ایران را در خاورمیانه تقویت می‌کند؟»

اما درحالی‌که سیاست آمریکا درگیر تناقض‌های گیج‌کننده است، نویسنده سیاست چین را درمقابل «ساده و سرراست» توصیف می‌کند: «پکن به ریاض یک معامله ساده پیشنهاد می‌کند؛ نفت خود را به ما بفروشید و هر تجهیزات نظامی را که می‌خواهید از فهرست ما انتخاب کنید؛ در مقابل، به ما کمک کنید تا بازارهای جهانی انرژی را تثبیت کنیم.»

او می‌افزاید چینی‌ها چیزی را ارائه می‌کنند که به‌شدت الگوبرداری از همان توافق آمریکا و عربستان سعودی به نظر می‌رسد که به مدت ۷۰ سال ثبات خاورمیانه را درپی داشت.

در پایان این یادداشت آمده است: «چیزی که هنوز مشخص نیست، این است که آیا چینی‌ها می‌توانند در مهار ایران مفید باشند یا این‌که آن‌ها هم مانند آمریکایی‌ها به تعادل معتقدند. اما شی جین‌پینگ در ماه مه به ریاض سفر خواهد کرد؛ و مطمئنا رهبران عربستان سعودی از او خواهند پرسید که آیا موشک‌‌پرانی ایران به تاسیسات نفتی قابل اتکاترین تولیدکننده نفت جهان به نفع چین است و اگر نه، آیا پکن می‌تواند آن را متوقف کند؟»