در فاصله دو هفته‌ای بین ۲۷ بهمن تا دهم اسفند، خانه موسوی و رهنورد آرایش امنیتی می‌گیرد.

بسیاری از وسایل شخصی، نقاشی‌ها، اسناد و مدارک نخست‌وزیر پیشین ایران ضبط می‌شود. وسایل ارتباطی و تلفن‌های همراه‌شان را مصادره می‌کنند و حتی خط موبایل آقای موسوی به فروش می‌رسد.

مأموران در خانه، حیاط و کوچه دوربین‌های مداربسته نصب می‌کنند و پنجره‌ها را به طور کامل با حفاظ میله‌ای و ورقه‌های فلزی می‌پوشانند.

در این دوران موسوی و رهنورد نیز به طبقه دوم خانه منتقل می‌شوند. شماری از نیروهای امنیتی نیز در طبقه اول مستقر می‌شوند. در ماه‌های اول، محصوران در وضعیتی کاملا ایزوله به سر می‌برند و از تلویزیون، رادیو، روزنامه و هر گونه ملاقاتی محروم بودند.

به مرور زمان آقای موسوی و خانم رهنورد از طبقه دوم خانه به طبقه اول منتقل شدند.

همچنین پس از چند ماه اولیه حصر که در آن کتاب ممنوع بود آنها اکنون امکان یافته‌اند تا از کتابخانه که در طبقه زیر خانه است استفاده کنند. کتابخانه‌ای با چند صد جلد کتاب که آتلیه هنری آن دو نیز به شمار می‌آید. با گذشت چند ماه نخست از حصر، خانواده آنها می‌توانستند برایشان کتاب ببرند؛ کتاب‌هایی که برخی‌شان به دست‌شان می‌رسد و برخی‌شان نیز بازگردانده می‌شود.

به گفته نزدیکان آقای موسوی و رهنورد بسیاری از محدودیت‌ها نسبت به شش سال اول حصر کمتر شده، اما هنوز بسیاری از محرومیت‌ها همچنان پابرجاست.

از میانه دهه نود شمسی به محصوران اجازه داده شد تا به منزل بستگان نزدیکشان رفت و آمد کنند و به تلفن و روزنامه دسترسی داشته باشند.

بعدتر، به آنها امکان ملاقات با بعضی شخصیت‌‌های سیاسی داده شد هرچند به شرط تایید نهادهای امنیتی. مهدی کروبی از اینگونه ملاقات‌ها استفاده کرد، ولی میرحسین موسوی و زهرا رهنورد این شرایط را نپذیرفتند.

نزدیکان آقای موسوی و خانم رهنورد این شیوه رفع حصر را "قطره‌چکانی" خوانده بودند.

در ۱۲ سال گذشته، بارها اخباری از وضعیت جسمی نامناسب میرحسین موسوی ۸۰ ساله و زهرا رهنورد ۷۶ ساله منتشر بود.

در ویدیویی که هم‌زمان با تولد ۷۷ سالگی آقای موسوی منتشر شده بود، او در آن برای نماز خواندن از میز و صندلی استفاده می‌کرد. نزدیکان آقای موسوی این ویدیو را نشانه‌ای از وضعیت جسمی بد او عنوان کردند.