چه بگویم از میزان وقاحت حکومتی ها! ما آن قدر عقب رفته ایم و آن ها آن قدر جلو آمده اند که یک چیز هم بدهکارشان شده ایم.
تا دیروز می گفتند گوشت نخورید، مرغ نخورید، گوجه فرنگی نخورید، هویج نخورید... امروز رسما و علنا می گویند نان نخورید!
یعنی کاش بگویند نان نخورید که آبرومند تر است. مثل طلبکارها می گویند شما نان زیاد می خورید.
بله نان زیاد می خوریم چون چیز دیگری برای پر کردن شکم نداریم. قدیم ها که پول نداشتیم و خیلی گرسنه بودیم، به ساندویچی می گفتیم یک ساندویچ بده با نون اضافه. ساندویچ را می گذاشتیم لای نان اضافه و نوش جان می کردیم.
ساندویچ یک تومان یعنی ده ریال بود و نان ترش ساندویچی، دو ریال، یعنی دو زار و ده شاهی.
وضع اقتصادی مردم که بهتر شد، و کارگر دست در جیب که می کرد، دسته ی اسکناس بیرون می کشید، خوردن روزانه ی چلوکباب بسیار عادی شد و اگر هم قناعت می کردی، دیزی یی در قهوه خانه میل می کردی که دست کم یک تکه گوشت و دنبه و نخود و سیب زمینی و گوجه فرنگی داشت.
نان سنگک هم هر قدر می خواستی قهوه چی برایت می آورد.
امروز نیستم در ایران که ببینم وضع قهوه خانه ها به چه صورت است و گرسنگان و گرسنه مانده ها آیا چیزی می توانند میل کنند یا خیر.
زمان پادشاه فقید، دیزی غذای فقرا بود. کوبیده غذای فقرا بود. نان و پنیر غذای فقرا بود. آقایان آخوند، کاری کرده اند که این غذاها لوکس شده که هیچ، نان را هم برای مردم زیاد می دانند.
باری. امروز برای پر کردن شکم اسد و حسن نصرالله و تروریست های شکم گنده ی عرب، نان، نان خالیِ مردم ایران را نشانه گرفته اند.
اینجا دیگر موضوع سیاست نیست که بگوییم به ما چه مربوط است. موضوع نان است که همیشه به خاطر کمبودش شورش و انقلاب شده است.
حالا این ماییم و این حکومت نکبت سید علی معلول ذهنی و معلول جسمی. این ماییم و نان فرزندان ما که باید با آن شکم شان را سیر کنیم. نجنبیم همین نان را هم از ما دریغ خواهند کرد این وقیحان بی آبرو. نجنبیم فردا باید چشم در چشم بچه های گرسنه بدوزیم و بگوییم پدرتان، مادرتان، نان تان را تسلیم عرب های آدم کش کردند و هیچ تلاشی برای نگه داشتن آن برای شما نکردند.
آری. اکنون این ماییم و ما و یک حکومت خبیث که اگر نجنبیم فردا خون مان را هم در شیشه خواهد کرد و آن را تقدیم تروریست های گردن کلفتی که همیشه دشمن ما بوده اند و هستند و بعد از این هم خواهند بود خواهند کرد...
