عبدالله در طول چهار دهه به دلیل بلندی سبیل خود در معرض چندین موقعیت شرم آور قرار گرفت، اما شرم آورترین وضعیت حدود دو ماه پیش در فرودگاه بود که برای انجام عمره رفت، به طوری که بسیاری از مسافران او را در فرودگاه متوقف کردند تا با او عکس بگیرند؛ که منجر به تاخیر در سفر شد.

در مورد وضعیت شرم آور دوم، این اتفاق زمانی افتاد که در سال ۱۳۷۹ برای تمدید گذرنامه خود به اداره گذرنامه مراجعه کرد و کارمندان این اداره از او خواستند سبیل‌های خود را بتراشد تا تصویر گذرنامه واضح و مناسب باشد، اما او از آن‌ها خودداری کرد و برای حفظ سبیل حاضر به صرف نظر از صدور گذرنامه شد و پاسپورت را با سبیل بلند گرفت.

عبدالله با وجود نکات مثبتی که از بلندی سبیل‌هایش به دست آمده، هنوز از انتقادات و سخنان آزاردهنده‌ به خاطر سبیل‌هایش در امان نمانده است، اما می‌گوید تعریف و تمجید طرفدارانش و همه کسانی که او را می‌شناسند را جایگزین انتقاد می‌کند.

ابوشوارب پس از ۴ دهه همراهی، اکنون به این فکر می‌کند که سبیل‌هایش را تراشیده و داخل قاب شیشه‌ای بگذارد و در خانه‌اش نگه دارد یا در موزه شهرش بگذارد تا برایش نماد و خاطره بماند.

پسرش می‌گوید که او و برادرانش از کودکی پدرشان را با سبیل‌های بلند می‌دیدند و این لقب و کنیه و ویژگی بارز او و آن‌ها در شهر شد تا اینکه در بین مردم به فرزندان سبیل بلند معروف شدند.

این عنوان باعث غرور در دل بچه‌ها شد، اما فرزندش گفت که از تراشیدن سبیل بعد از این همه سال حمایت می‌کند، زیرا می‌بیند پدرش به سن بالایی رسیده است و سبیل او نیاز به زمان و مراقبت زیادی دارد.