روز اول بعد از تاریک شدن هوا و اتمام کار عکاسی و کمک به مجروحان و برداشتن آوار در جاهایی که احتمال وجود افراد می رفت، گفتیم برویم یک گوشه ای پیدا کنیم بگیریم بخوابیم و با طلوع آفتاب کار مان را از سر بگیریم که ناگهان چند نفر از اهالی که بعضی از عزیزان و بستگان شان را از دست داده بودند به سراغ ما آمدند که اللا و بللا باید بیایید مهمان ما باشید!

مهمان شما؟! شما که خانه و کاشانه تان با خاک یک سان شده و در کنار خیابان مانده اید؟!

آن شب مهمان خانواده ای شدیم که شغل پدر بقالی بود و چند فرزند کوچک و بزرگ داشت و تعدادی از فامیل های درجه ی دو اش کشته و زخمی شده بودند.

حالا ما خجالت زده که طرف یک چشم اش اشک است یک چشم اش خون و می خواهد از ما هم پذیرایی کند و ما هم جایی نداریم که فرار کنیم و مزاحم این خانواده نشویم.

شاید بگویید «سخن» اغراق می کند برای همین خیلی وارد جزییات نمی شوم. پدر خانواده به بچه ها دستور داد از زیر آوار قوطی های کنسرو و نوشابه بیرون بیاورند!

بعد همان کنار پیاده رو سفره ای برای ما چیدند که از نظر معنوی غلط کرد مهمانی های مجلل سوپر ثروتمندانی که می شناختم و انواع و اقسام اش را رفته بودم.

آری خانم مجری «من و تو».

فقر مساوی با گدا بودن نیست. شما تجربه زندگی نداشتی و نداری و خیلی تر و تمیز و شیک به رهبر عزیز توصیه می کنی هزینه کفن و دفن زیر آوارماندگان آبادان را پرداخت کند ولی بهتر است در چنین جاهایی که تجربه ی حضور نداشتی دهان باز نکنی و حرف نزنی که اگر چنین کنی، گندی می شود که در برنامه ی دیروز ت بالا آوردی.

شان و شخصیتی که من در نزد بسیاری از افراد نادار و فقیر دیده ام، همطراز شان و شخصیتی ست که بزرگان علم و دانش داشته اند و دارند و توصیه می کنم این خانم و مشابه این خانم برای درک این موضوع که نه، دستکم برای دیدن نمونه هایی که انسان را شگفت زده می کند به سفر ها و خاطرات استاد ایرج افشار، ایران شناس و ایران نورد درگذشته ی ما مراجعه کنند تا فقر مادی را مساوی با گدا صفتی ندانند و ثروت مادی را هم اگر دست فرد لایق اش نباشد، مثل فضولاتی در دست او ببینند که به هیچ شکل پنهان کردنی نیست.

مردم فقیر و نادار نیازی به صدقه ی متعفن رهبر عزیز ندارند و هست و نیست شان را می فروشند تا بتوانند عزیزان شان را به شکل آبرومند به خاک بسپارند...