عمر تفّکروتشکیل اپوزیسیون ایران با اختلافی چند ماهه، مطابق با عمر نظام جمهوری اسلامی است.در اولین ماههای بعد از خودکشی جمعی ایرانیان در بهمن پنجاه هفت ، تردیدهای فردی نسبت به بلایی که بنام انقلاب بر کشورنازل شد آرام آرام به یقین مبّدل شد وبا بیرون زدن دم خروس حاکمیّت مطلقه ، به مرورازمحافل خصوصی به عرصه عمومی منتقل گردید و از یکسو با انحصار طلبی شیعی واز سوی دیگربا اتخاذ سیاست سرکوب ،هر نوع گفتمان ملی گرایانه ومغایر با تحجر و عقب ماندگی که میرفت کشور را به ورطه عقب ماندگی و استبداد دینی بکشاند ــ که کشاند ــ محکوم به شکست شد. و ما ماندیم وایران و طبقه نوظهوری که با نام پر طمطراق ( oposition) در عرصه سیاسی کشوررخ نمود که نتیجه اش تا امروز هرچه بوده جز ادعا و توهّم وخیالبافی نبود.

شمارش گروهها ،احزاب و جمعیتهایی که با نام اپوزیسیون در خارج از کشور ظاهر شدند خارج از حوصله این کلام است اما اگر حساب تعداد انگشت شماری را که صادقانه و دلسوزانه دل در گرو نجات میهن داشتند را جدا کنیم ، بیش از دهها گفتمان مخالف با اساسنامه ها و مرامنامه های دهان پر کن با سر وصدا اعلام موجودیت کردند و در اندک زمانی منتج به اختلافات درونی (؟) و سپس به طاق نسیان گرفتار آمدند ودر هیچکدامشان هم معلوم نشد که نتیجه عملکرد تشکیلات وتآمین منابع مالی چگونه آمد و کجا رفت و چه آبی برای نجات میهن گرم شد؟ در طول این چهاردهه کدام دولت در تبعید از این دهها مدعی اپوزیسون تشکیل شد که درعرصه جهانی فعلیتی تاثیر گذارو حرفی برای گفتن و برنامه ای برای فردای ایران داشته باشد ؟ در ماجرای موضعگیری اخیر آقای رضا پهلوی ،از استخوان خرد کرده های دنیای سیاست با نحله های مختلف فکری و تشکیلاتی که در بهمن سیاه مهر سکوت بر لب زدند و همداستان استقرار استبداد مذهبی شدند تا جوانانی افراطی با تفکراتی ناشی از هیجانات که به تصور سربالا رفتن آب، وزن سیاسی برای خود قایل شده اند به تریچ قبایشان برخورد که چرا ایشان گفته اند نیروی اصلی تآثیر گذار " مردم " در داخل ایران هستند ؟ وفریاد اعتراض که "پس ما چکاره ایم که هموزن شاهزاده ایم " ؟ بدون اینکه از خود بپرسند : "کو دنبه ات؟" نوع ملایم تر این جوانان افراطی نیزاین روزها در کلاب هاوس کم نیستند که با رفتار و ادبیانی متفاوت قبای سیاست بر دوش گرفته اند و هریک به نوعی و با هیاهو وجنجال مانعی بزرگ در راه "اتحّاد ملی" و برداشتن گامی در راه نجات میهن از این بزنگاه حساس و تاریخی ایجاد میکنند.

بنظر میرسد بسیاری از این دوستان بیش از انکه نگران وطن و مردم ایران باشند بحث منافع شخصی ومادی قابل توجه در میان است حال این تآمین مالی چه از سوی کشورهای خارجی باشد ( که اتهام مشترکی است که به یکدیگر نسبت میدهند ) و چه از سوی اسپانسرهای خصوصی نصیب مبارزان راه وطن (؟!) میشود. الله اعلم.