با آنکه اعتراض‌های قبلی مردم ایران، الهام‌بخش شجاعت و دلیری خیزش کنونی علیه رژيم جمهوری اسلامی است، اما اعتراض‌های اخیر ویژگی‌هایی دارد که زمینه ظهور آن‌ها در گذشته فراهم نبود. اول، تظاهرات فعلی را زنان رهبری می‌کنند.

دوم، این تظاهرات سراسر شهرها و روستاهای ایران را فراگرفته است و همه شخصیت‌های برجسته ایران، ازجمله فعالان مدنی، مدافعان حقوق بشر، هنرمندان، بازرگانان و سایر شخصیت‌های با نفوذ حمایتشان را از اعتراض‌ها اعلام کرده‌اند و به‌طور علنی در رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی درباره آن صحبت می‌کنند.

سوم، حتی شهروندانی که به‌طور معمول از شرکت در تظاهرات خودداری می‌کنند، همبستگی خود را با زنان و دانشجویان اعلام کرده‌اند. چهارم، تظاهرات اخیر از چارچوب وابستگی‌های قومی، نژادی و فرقه‌ای فراتر رفته است و همه اقشار جامعه در آن سهم دارند.

درحالی‌که کشته‌‌شدن مهسا امینی حادثه‌ای‌ بود که نخستین جرقه‌ اعتراض‌های اخیر را روشن کرد، اما با گذشت چند روز شعارهای معترضان از این پرونده فراتر رفت و مردم خواستار آزادی‌هایی شدند که رژيم خمینی -‌ خامنه‌ای از آن‌ها دریغ کرده است.

این در حالی است که عوامل متعددی همچون خودداری رژیم از ایجاد اصلاحات، افزایش محدودیت‌های سیاسی، کاهش آزادی‌های فردی و اجتماعی، تداوم فساد و سوءمدیریت در طول چند دهه گذشته، خشم مردم را برانگیخته است.

در ماه اوت سال گذشته و در بحبوحه محرومیت همه مخالفان بالقوه اصلاح‌طلب و کاهش تاریخی شمار رای‌دهندگان، ابراهیم رئیسی به سمت رئیس‌جمهوری اسلامی ایران گماشته شد. به باور ناظران، انتخابات ریاست‌جمهوری گذشته گامی در راستای به حاشیه راندن سازمان‌یافته شخصیت‌های «میانه‌رو» در سیاست ایران بود.

از سوی دیگر، اعتراض‌های ضد دولتی در حالی رو به گسترش است که خامنه‌ای در بستر بیماری است و تاکنون مشخص نیست که چه کسی جانشین او خواهد شد. همچنین ممکن است ایران و آمریکا بتوانند برای احیای برجام به توافقی برسند که تاثیر بسیاری بر شرایط کنونی کشور به جا گذارد.

پرسش دیگری که درباره تفاوت اعتراض‌های اخیر ایران با تظاهرات قبلی مطرح می‌شود، این است که آمریکا و غرب چه تصمیمی در قبال خیزش اخیر مردمی ایران اتخاذ می‌کنند؟ آیا آن‌ها مانند گذشته به حمایت معنوی از اعتراض‌های اخیر بسنده خواهند کرد یا پا را فراتر خواهند گذشت و از مردم به‌طور جدی حمایت خواهند کرد؟ آیا ما شاهد حمایت آمریکا و غرب از تظاهرات مردم ایران خواهیم بود یا این که جامعه جهانی همچنان به سکوتش در برابر عملکرد خشونت‌آمیز رژیم جمهوری اسلامی علیه ملت ایران، ادامه خواهد داد؟