البته در میان آن ناسزاها یک شعار طنز وبسیار گویا هم بود : بسیجی جیره خور- آخرشه خوب بخور!

اما اکثر شعارها بسیار سخیف بودند.

کسانی که دستگیر شده و بعد آزاد شده اند همگی از سیل فحاشی های کثیف مزدوران ولایت می گویند. آش آنچنان شور است که حتی صدای جواد موگویی، کتاب‌نویس و مستندساز نزدیک به دفتر رهبری هم درآمده و در طی دستگیری تصادفی و کوتاه مدتش از فحاشی های رکیکِ بقول خودش «ناموسی» شاکیست:

«ناگهان ۶-۷بسیجی ریختند سرم. با لگد. بلند شدم. یکیشان داد زد:

مادر...

بلند شدم لگدی زدم به آنی که فحش ناموس می‌داد. یکی از پشت زد. خوردم زمین. لگد بود که می‌خورد تو سر و سینه‌ام. فحش ناموس می‌دادند‌. دوباره بلند شدم. خوردم زمین. ۱۰نفری می‌زدند. هلم دادند داخل یک ون.

سرم‌ کمی گیج می‌رفت. جوانی آمد: «چتونه؟ میخاید لخت بیاید بیرون؟»

گفتم «زر نزن! من هفت‌جدم چادری‌اند.»

یک نفر از پشت کوبید تو صورتم. جا نبود بلند شوم. چند دستگیر شده هم بودند.

میانسالی آمد. آب داد‌‌. گفت آرام باش ببینم چی شده. گفتم هیچی! فقط بگو چرا فحش ناموس میدید؟...

بیان خشم را بصورت ناسزاگویی امری قابل فهم می دانم. اما فحاشی های رکیک جنسی و جنسیتی را بیراهه ای میدانم که نمی شود چشم بر آن بست. این فرهنگ حاکم و چارواداری را باید از جامعه زدود نه اینکه رواج داد یا تایید کرد. حتی اگر کسانی بیان من وامثال مرا بیان آدم های «پاستوریزه» بنامند. خیر پیش