*

*

*

به فرشتگانِ زندانی

سرکوبگرانِ تا مرگ، مسلح
رزمنده‌ی آزاده
دختر موسیقی و آواز
دختر هنر
دختر رنگ‌های روشن را
با واژه‌‌های پُرشورِ
- زن، ‌ زندگی، آزادی -
در دهان‌اش
از خیابان‌ها می‌ربایند

در زندان
گیسوان آزاد با کلاله‌ی نقره‌ای‌اش را
چون کفری آشکار با شتاب می‌تراشند
هر سخن سرافرازش را با رگبار دشنام
و با ضربه‌های پیاپی باتوم
خاموش می‌کنند

آنگاه،
پس از التماس پذیرش از قدیسان‌ا‌شان
او را برهنه می‌‌کنند
و یکایک
مستِ ایمان‌اشان
به جیغ‌های خونی‌اش فرو می‌روند
و برمی‌خیزند‌

این مومنان
از‌ زاری‌ها و درد‌ناله‌ها
هرگز آزرده نمی‌شوند
چرا که هیچ ‌ شیون‌ای
از عایق سیاهِ دینی‌‌اشان
به وجدان‌‌اشان، نشت نمی‌کند

*
*