به فهرست بچه هایی که در تیتر از آن ها یاد کردم اضافه کنیم نام کیان و حدیث و مهسا و نیکا و خدانور و بچه های کشته شده به دست آدمخوران حکومت نکبت در دو ماهه ی اخیر را....
ما در جبهه جنگ با عراق، مَثَلی داشتیم که می گفت، نگذار سیاسی ایدئولوژی حکومت، کف دست ات کثافت کند؛ اگر زور ت نرسید و کرد، دیگر آن را به سر و صورت خودت نمال....
در آن دوران کسی اجازه نمی داد چنین اتفاقی بیفتد. اگر هم می افتاد، فقط احتمال این بود که آن کثافت را به سر و روی خود بمالد، نه سر و روی رفقا و همسنگری های اش.
کاری که تیم ملی فوتبال حکومت نکبت امروز کرد، مالیدن کثافتی بود که حکومت در کف دست اش گذاشته بود، نه بر سر و روی خودش، که بر سر و روی این همه جوان معترض، که برای یک زندگی بهتر و آزادی کشور در مقابل وحشی ترین و سفاک ترین حکومت های تاریخ قد علم کردند.
آن ها کثافت حکومت را بر سر و روی بزرگان و پیشکسوتان شان نیز مالیدند. بر سر و روی علی آقا کریمی، علی آقا دایی، و رفیق شان ووریا غفوری که به خاطر طرفداری از بچه های ایران الان در زندان است.
شما دوست داشتید کثافت سدعلی و دار و دسته کفتارهایش را به سر و صورت خودتان بمالید، مشکلی نبود. مشکل اسم تیم «ملی» بود که بر روی شما ها بود.
چند روز دیگر هم بزنید شیردان شکمبه ی تیم امریکا ی جهانخوار را یکی کنید تا سد علی و حکومت اش، منت ها بگذارند بر مردم جان به لب رسیده که بفرمایید! این ماییم که امریکای جنایتکار را هم شکست می دهیم و بعد از پیروزی سرود فتح می خوانیم؛ نوچه های خیابانی اش که عددی نیستند....
به قول یارو که غارتگرها به خانه اش هجوم بردند و زن اش را وادار به رقصیدن کردند، وقتی وضع آرام شد به زن اش گفت: وادار کردن ات به رقصیدن،،، درست، اما آن عشوه و غمزه های اضافه چه بود؟!....
و اینجا باید بگویم که تنها شما مالندگان کثافت حکومت بر سر و روی خودتان و مردم معترض نیستید.
بخش بزرگی از مردم بی اعتنا به دیگر مردمان نیز هستند که به خاطر یک شادی زودگذر، برای حکومت رقص شتری می کنند و سرکوبگران حکومت، بر فراز ماشین های سرکوب، با لباس های سرکوب، برای شان پرچم خرچنگ نشان می رقصانند و بوق شادی می زنند.
بیهوده نیست که این حکومت جنایتکار، چهار دهه بر کشور ما سوار بوده است. با چنین «قهرمانان» و «مردم»ِ مذبذب ی حق است که دهه های دیگر نیز بر ما سوار باشند....
"یکی از معترضان احتمالا فردا اعدام می‌شود"
