۱
شرم و شرمساری پدیده هائی انسان سازند. شرم را فضیلت و ارزش، و مرزی میان انسانیت و "حیوانیتِ" انسان دانسته‌اند. این پدیده یکی از عاطفی ترین و انسانی ترین حس هاست که بیگانه با آن یا رنج روان نژندی و روان پریشی، نارسیسم و خود بزرگ پنداری بدخیم و.. بر دوش می‌کشد، یا هنوز تا آستانه انسان شدن راه دارد.
شرم صرفا" یک حس فردی نیست، حسی جمعی نیز هست، فقط اعتراض و خشم به خود نیست، احساس شرم به وجود بی شرمی در جمع و جامعه نیز هست.
حس شرم، یعنی حس احترام به خود و تلاش برای تصحیح خود، شرم هیچ نسبتی با تحقیر و کوچک و خوار شمردن و بیزاری ازخود ندارد. شرمنده شدن به معنای آگاهی بر ضعف‌ها و نواقص خود است و توجه به این امر است که چیزی ناشایست و تحقیرآمیز که ما را به انجام عمل ناروا و ناراست سوق می‌دهد، در ما وجود دارد.
شرم را یار ویاور عقل و " رفیق خردمندان" دانسته‌اند، و آغازی برای تغییر خود و جامعه. شاقولی ست برای ارزیابی و قضاوت گفتار و کردارخویش. بیگانه باشرم هرگز به قضاوت و سنجش کردار خود نمی‌نشیند، و به راه تصحیح و ترمیم زیان‌ها و آسیب هایی که به دیگران روا داشته، نمی‌رود. فرافکنی خطا‌های خویش و گریز از واقعیت ملکه فکرش می‌شود. بیگانه با خویشتن خویش و دیگران، و خود اگاهی ست. پایبند هیچ نظام اخلاقی - اجتماعی‌ای که با انسانیت همگن و هم سنح باشد، نیست، و برای اینکه شرم به وجودش راه ندهد دست به سرزنش و شماتت دیگران می‌زند، و شرم که می‌تواند پیش درآمد و سبب ساز ِ نقد و بررسی‌ای واقع بینانه و درس آموز باشد را با ویژگی خودشیفتگی و رذالت به وقاحت و بی شرمی بدل می‌کند، بی شرمی‌ای که انکار واقعیت است، ویژگی‌ای که صاحب‌اش نه به فکر تصحیح خویش است و نه به فکر یاری رساندن به دیگر نسل‌ها، تا آن‌ها به عنوان تجربه‌ای انتقالی بیاموزند که به بی شرمی و پلیدی‌ها نزدیک نشوند.
۲
گروه هایی از ایرانیان " کمپین"ی در خارج از ایران سامان داده‌اند با عنوان " کمپین ایجاد شرمساری"، این مجموعه اعلام کرده‌اند وابستگان به حکومت اسلامی و حامیان این حکومت در خارج از ایران را در رابطه با وابستگی وهمکاری و حمایت‌شان از حکومتی جنایتکار مورد پرسش قرار می‌دهند تا هم روشنگری کرده باشند و هم حس شرم و شرمساری را در آن‌ها بیدار و فعال کنند، شاید از این طریق در فکر و کردار آنان تغییری ایجاد شود و از رژیم جهل و جنون و جنایت فاصله بگیرند.
" کمپین ایجاد شرمساری" بازتاب بی شرمی فردی دست اندرکاران حکومت اسلامی و حامیان آن‌ها، و بی شرمی اجتماعی در بخشی از جامعه است، پدیده هایی که خشم فردی و جمعی در میان کسانی که احساس شرم را حس و تجربه کرده‌اند بوجود آورده است. بی تردید هشدار و آگاه سازی در رابطه با اهمیت بیداریِ این حس و تاثیرات آن در فکر و رفتار فردی و جمعی کاری درست و ضروری ست مشروط بر اینکه برای " ایجاد شرمساری" از اعمال خشونت و خشونت زبانی فاصله گرفته شود. زبان و رفتارِ ایجاد شرمساری می‌باید زبانی تلطیف شده، پرسشگرانه، روشنگرانه و آموزنده باشد. حس شرم آموختنی ست، باید آن را آموخت و آموزش داد.
