با یک دسته خیلی خیلی کوچک از آخوندها که سر در کتاب داشته اند و با بحث و فحص به دنبال یافتن فلس در ماهی اوزون برون و تعیین میزان ادرار جهیده شده از اطراف مستراح بر روی لباس اشخاص و تعیین «سی سی» و اندازه ای که می توانسته باعث نجاست شخص شود بوده اند، در اینجا کاری نداریم که البته خسارت اجتماعی آن ها کمتر از دو دسته ی اول نبوده و هر چند در کنج قناعت زیسته اند اما ضرباتی که به فرهنگ جامعه زده اند کم تر از ضربات مادی دو گروه اول نبوده است.

این خصائل زیستی، اخلاقیاتی در آخوندها به وجود آورده که خاص آن هاست، و یکی از این اخلاقیات، «دنی» بود و سفلگی این جماعت است.

با در اختیار گرفتن اهرم های کشور در سال ۵۷، آخوندها این اخلاقیات، و کل رذالت های شان را وارد نظام کشورداری کردند که اثرات آن را در برخورد آن ها با جامعه و خودهای شان ملاحظه می کنیم.

این که «سد علی» به عنوان رهبر آخوندهای کشور، سعی می کند، این اخلاقیات را بروز ندهد، ولی موفق نمی شود، و دنائت اش را با تحقیر کشور در حال پیشرفت امارات و گفتن «بی عرضه» به آن ها بروز می دهد، یا به عربستان «احمق» می گوید، به دلیل ذاتی بودن یا ذاتی شدن این اخلاقیات است که فرق نمی کند آخوند در راس حکومت و کشور نشسته باشد، یا مدیر درجه سه و چهاری باشد که مثلا مسوولیت اداره ی سوپورهای یک محله را بر عهده دارد.

امیدواریم کشور ما از دست آخوندها و شقاوت و وقاحت و دنائت آن ها هر چه زودتر نجات یابد.