اگر خیام امروز زنده بود، لابد تکه تکه اش می کردند که تو اولا برداشته ای قرآن را با یک آیه ی من در آوردی بر لب پیاله ی نجس عرق خوری مقایسه کرده ای و گفته ای قرآن را گهگاه می خوانند، آیه ی لب پیاله را مدام؟! بگیرید این عُمَر بد اسلام پدر سوخته را که «حضرت آقا» از شدت خشم سنکوب کرد!

یا جناب حافظ که من به طنزهای پیدا و پنهان او ارادت خاصی دارم، کنار جویی در رکنا آباد می نشست و ضمن پیک نیک کردن با دلبران ماهروی شیرازی، کتاب آسمانی مسلمانان را این گونه زیر و رو می کرد که:
شربتی از لبِ لعل اش نچشیدیم و بِرَفت
رویِ مه پیکرِ او سیر ندیدیم و برفت
بس که ما فاتحه و حرزِ یمانی خواندیم
وز پی اش سوره اخلاص دمیدیم و برفت!

یعنی وای وای وای! باید هر چه شربت هست توی جوی آب ریخت و هر چه شربت ساز است به اوین بُرد که لب لعل و روی مه پیکر را یارو قاطی کرده با سوره های فاتحه و اخلاص و قس علی هذا!

اما سومی یعنی سعدی علیه الرحمه که قبل از حافظ جان بوده و حافظ به نوعی شاگرد سعدی و خیام به شمار می آمده، ایشان مثل اساتید ریش و سبیل دار، جانب احتیاط را فرو نمی گذاشته و به قول امروزی ها وسط بازانه حرف اش را می زده، ولی می زده!:
یکی را از بزرگان بادی مخالف در شکم پیچیدن گرفت و طاقت ضبط آن نداشت و بی اختیار از او صادر شد. گفت ای دوستان مرا در آنچه کردم اختیاری نبود و بزهی بر من ننوشتند و راحتی به وجود من رسید. شما هم به کرم معذور دارید.

دیگه هیچی دیگه! منظور سعدی از «یکی از بزرگان» کی بوده؟ نکنه منظور ش آیت الله جنتی بوده؟
مرا اختیاری نبوده یعنی چی؟ یعنی باد در رفتن از او هم کار خداوند متعال بوده؟

بگیرید سعدی سگ مصب را که دارد به اسلام و مسلمین توهین می کند!

آری! این ها اگر امروز زنده بودند، در کنار سر آشپز جوان ما که با درست کردن کتلت، بزرگ ترین سردار اسلام در خاورمیانه را به باد فنا داد، تبدیل به مشهورترین زندانیان اوین می شدند!