«پس از اینکه امام حسین از اسب به زمین افتاد ذوالجناح پیشانی‌اش را به خون بدن امام حسین آغشته کرد در حالیکه پاهایش را بر زمین می‌کوبید و شیهه سر می‌داد به سوی خیمه‌گاه رفت. هنگامی که به خیمه‌گاه رسید شیهه می‌کشید و سر خود را به زمین می‌کوبید، وقتی که اهل بیت امام حسین ذوالجناح را به آن حال دیدند از خیمه‌ها بیرون آمده و دور ذوالجناح گرد آمده و دست بر سر و صورت و پای او می‌کشیدند.»

تازه اون موقع بود که مردم قدر ذوالجناحو دونستن که دیگه فایده‌ای نداشت.

مش محمود قول میدم وقتی تو بری زیر ماشین (چونکه خیلی به خط کشی عابر پیاده بها میدی) من عرعرکنون خودمو به گود زنبورک خونه برسونم و اونقدر عرعر کنم و جفتک بندازم که همه بفهمن تو مُردی و محله رو عزا برداره و بقال و نونوا و صاحبخونه و همه کسانی که بهشون بدهکاری توی سرشون بزنن و شیون کنن.

فقط چیزی که ازت میخوام آینه که الان قدر منو بدونی که بعداٌ افسوس نخوری. تو باید قبول کنی من چیزی از اسب امام حسین کم ندارم. خصوصاً که خودتم دیدی که چقدر استعداد بازیگری دارم و توی دو سه تا تعزیه چنون نقش ذوالجناحو بازی کردم که هیچکس نفهمید من خرم.

تو هم همیشه وامیستی تماشا می‌کنی و کارو به هنگام انجام نمیدی که کاه و جوی منو اضافه کنی اونوقت وقتی من از گشنگی مردم دلت میسوزه. کارو به هنگام انجام ندادن همینه. والسلامو علیکم و رحمت الله و برکاته.