در شرایط حاضر، دو اتفاق قابل رخ دادن است:
اولی مرگ خامنه ای به عنوان ستونی که چادر پاره پوره و اتصالات گسیخته ی در حال اضمحلال نظام نکبت را بر پا نگه داشته است.
و دومی حمله ی اسراییل به نقاط حساس و اتمیِ «جمهوری اسلامی» و نه «کشور عزیز ما ایران».

اگر اتفاق دوم به خواست و اراده ی اسراییل و جامعه ی جهانی بستگی دارد، و با معادلات منافع کشورها در ارتباط است، اتفاق اول به طور طبیعی و نه چندان دیر خواه ناخواه خواهد افتاد و اینجاست که انرژی انباشته شده ی جامعه و مخالفان نظام آزاد خواهد شد.

این که چه اتفاقات مثبت و منفی یی بعد از آزاد شدن انرژی جامعه خواهد افتاد، موضوع نوشته ی حاضر نیست. فقط همین بس که بدانیم این انرژی در اثر این مرگ که همه آرزوی اش را داریم آزاد خواهد شد.

در این نقطه، تجارب کسب شده از همین اعتراضات اخیر، اعتراضات گذشته، و سرکوب هایی که طی ۴۴ سال توسط دستگاه سرکوب و امنیتی حکومت نکبت صورت گرفته، به یاری مردم خصوصا نسل جوان خواهد آمد و باقی مانده ی در هم ریخته ی حکومت با نسل تجربه کسب کرده ای رو به رو خواهد شد که بی گدار به آب نخواهد زد و انرژی بر اندازانه اش را تلف نخواهد کرد و به طرز صحیح و جنگی با زباله های باقی مانده از دستگاه سدعلی برخورد خواهد کرد.

بعد از سد علی، ما شاهد چند دستگی های عجیب در میان حکومتی ها خواهیم بود، و هیچ رهبریِ مشخصی وجود نخواهد داشت چرا که نظام نکبت اسلامی، طی ۴۰ سال گذشته هر آن که را که از گذشته باقی مانده و امکان اداره ی جامعه را داشته خود در درون خود خورده و نابود کرده است و تنها سگ های وحشی و نیروهای سرکوبگر باقی خواهند ماند که مردم را ناچار به مقابله ی جنگی با خود خواهند کرد.

پس با در نظر گرفتن این دو مورد، که یکی قطعا و دیگری احتمالا به وقوع خواهد پیوست، می توان و باید به تغییرات بنیادین در حد سرنگونی کل نظام نکبت و روانه شدن اش به زباله دان تاریخ امیدوار بود و با این امید راستین و نه دلخوشی دروغین باید به روز حادثه و چگونگی اقدامات ی که هر یک از جوانان داخل و مخالفان واقعی خارج از کشور باید انجام دهند فکر کرد و برنامه هایی صحیح و منطقی برای آینده ی مبارزات و تغییرات سیاسی طراحی کرد.