اصلا لازم نیست اسرائیل را به رسمیت بشناسید، بحث بر سر این است که می‌خواهید با این چه کار کنید؟ چند راه بیشتر ندارید؛ یکی اینکه بگویید می‌خواهم نابودش کنم. اولا از چه راهی می‌خواهی نابودش کنی؟ چطور می‌خواهی این کار را کنی؟ نابودی اسرائیل به منزله‌ی تقریباً هفتاد تا هشتاد میلیون کشته در خاورمیانه است. نکته‌ی بعد اینکه در آنجا بیست درصد فلسطینی هستند، آنها که در داخل هستند، در همسایگی‌اش چهار تا پنج میلیون جمعیت دارد.‌ اینکه می‌گویند حیفا را با خاک یکسان می‌کنند نصف جمعیت آن عرب‌های مسلمان یا مسیحی هستند این را چطور می‌خواهی نابود کنی؟!

ثانیا، می‌گویند از نظر فیزیکی نمی‌خواهیم آنجا را نابود کنیم یا آنطور که جمال عبدالناصر گفت آنها را در دریا بریزم. پس می‌خواهید چه کار کنید؟

یک راه حل این است که اینها کرانه‌ی باختری را اشغال کردند و نمی‌خواهند از این اشغالگری دست بردارند، سازمان ملل هم می‌گوید در ازای تامین امنیت‌شان باید دست از اشغالگری بردارند شما بیایید از همین حمایت کنید. هم اسرائیل مخالف این است و هم دنیا موافق این؛ پس ابزاری می‌شود که فشاری هم روی اسرائیل وارد کنید. راه دیگر این است که بگویید همه‌اش یک‌ کشور بشود (از رود تا دریا) و همه هم رای مساوی پیدا کنند. من خودم طرفدار این هستم که از رود تا دریا یک کشور شود و همه‌ی عرب‌ها، یهودی‌ها، مسیحی‌ها حق رای مساوی داشته باشند.

ایران برای مردم خودش حاضر نیست برای مسائل کوچک هم رفراندوم برگزار کند بعد از اسرائیل می‌خواهید بگوید تمام یهودی‌هایی که غربی بودند به سر جایشان برگردند، همه‌ی فلسطینی‌ها و آوارگان فلسطینی هم به آنجا بیایند بعد رفراندوم برگزار شود!؟ یهودی‌هایی که ریشه‌ی فلسطینی دارند شاید با تمام نواده‌هایشان ۵۰۰هزار نفر هم نشوند. یعنی می‌شود پانصدهزار نفر در برابر ده تا یازده میلیون نفر، با این وضع تن به رفراندوم بدهد؟!

من می‌گویم فلسطین دو راه حل دارد، هر راهی را که خود فلسطینی‌ها بپذیرند اجرا شود. آنها می‌گویند ما می‌خواهیم یک کشور مستقل داشته باشیم که پایتختش هم بیت المقدس شرقی باشد و در مرزهای ۱۹۶۷؛ ولی در اسرائیل یک جریان‌های بسیار تند و نژادپرست هستند که با این مخالفند و شهرک‌سازی‌ها را گسترش می‌دهند. شما باید این را در جهان مورد توجه قرار دهید که اسرائیل تحت فشار قرار بگیرد. وقتی می‌روی می‌گویی اسرائیل باید نابود شود چه کسی حرف تو را می‌پذیرد؟! همه در واکنش می‌گویند نگاه کنید می‌خواهند هولوکاست راه بیندازند اما اگر بروی بگویی این شهرک‌ها چرا ساخته شده است واکنش‌ها متفاوت خواهد بود.

الان خیلی از کشورهای عربی هم اسرائیل را به رسمیت نشناخته‌اند، پشت پرده‌اش را کاری ندارم اما روی پرده و به طور رسمی اسرائیل را به رسمیت نشناخته‌اند، اصلا بحث به رسمیت شناختن نیست، بحث پیدا کردن یک راه حل عملی است که هم از رنج فلسطینی‌ها بکاهد و هم به نفع‌شان باشد. سیاست جمهوری اسلامی سبب آن شده که گسترش شهرک‌ها ادامه پیدا کند، توجه از این جنایت بشری به جاهای دیگر منتقل شود و کل اعراب هم بروند با اینها دوست شوند.

فلسطین قربانی یک سیاستی شده که نمی‌دانم به چه دلیل روی آن پافشاری می‌کنند. الان ما برای فلسطینی‌ها چه کردیم؟ این شهرک‌ها همینطور دارد گسترش پیدا می‌کند و الان هم که دولتی آمده که اساساً حقی برای فلسطینی‌ها قائل نیست. همین بهترین امکان است که آن را روی میز بین‌الملل بگذارید که اینجا دارد ستمی اتفاق می‌افتد و این هم عوارضش است. ولی وقتی همه‌ی اینها را نادیده بگیری و بگویی من کاری به جزییات ندارم و آن کلا باید نابود شود چه کسی حرفت را می‌خواند؟! آن که آنجا کشته می‌شود هم حرف تو را قبول ندارد. عرفات که دیگر رهبر ملی آنجاست، چند بار باید می‌گفت دست از سر ما بردارید و دارید برای ما دردسر تولید می‌کنید؟!»