امام جمعۀ سنّی زاهدان باز هم گوشزد کرد که مشکلات کشور ناشی از بسته شدن درهای انتقاد است. او خواستار آزادی اهل قلم شد و گفت که حکومتی را که مردم نخواهند، هیچ ارزشی نخواهد داشت.

وی در دیدار سه روز پیش نیز گفته بود که «اگر مسئولان ردۀ بالا این جنایت را محکوم، و عاملان و آمران آن را مجازات می‌کردند، مردم تسلی می‌یافتند».

کشتار زاهدان آغاز مخالفت صریح مولوی عبدالحمید با رژیم و تظاهرات منظم و هفتگی مردم سیستان و بلوچستان محسوب می‌شود. اما به رغم گذشت بیش از چهار ماه از این واقعه، هنوز انگیزۀ آن به درستی معلوم نیست. چنان که مولوی عبدالحمید گفته است، مردمی که «صرفا برای ادای نماز جمعه آمده بودند، در صحن مصلی مورد هدف قرار گرفتند و از چهار طرف با آمادگی قبلی به سمت این مردم شلیک شد». این پرسش بزرگ همچنان باقی است که طراحان کشتار به دنبال چه نوع واکنش‌هایی بوده‌اند و چگونه می‌خواسته‌اند از این واقعۀ خونین استفاده کنند؟

پروندۀ جمعۀ خونین همچنان معلق است

مولوی عبدالحمید مثل هفته‌های قبل خواستۀ اولیۀ خود و مردم سیستان وبلوچستان را یادآوری کرد: رسیدگی به پروندۀ کشتار هشتم مهر که به جمعۀ خونین زاهدان معروف شد. او که سه روز قبل با شماری از آسیب‌دیدگان آن واقعۀ هولناک دیدار داشت، گفت: «بعضی‌ها چشم ندارند، پایشان قطع شده یا قطع نخاع شده‌اند... عاملین این اقدامات باید محاکمه شوند».

مولوی عبدالحمید نیز به این ابهام بزرگ اشاره کرده و گفته است: «مردم ما هنوز نمی‌دانند چرا چنین جنایتی در حق‌شان صورت گرفت... اما این موضوع کاملاً مشخص شده که مردم، بی‌گناه و بدون هیچ جرمی زده شده‌اند. این را بسیاری از مسئولان، حتی رهبری هم مطلع شده‌ که مردم بدون دلیل زده شده‌اند».

مثل هفته‌های قبل، بعد از نماز جمعۀ ۱۴ بهمن، مردم زاهدان در راه‌پیمایی شرکت کردند و علیه رژیم شعار دادند. گهگاه شعارهای تندی نیز علیه علی خامنه‌ای شنیده شد.

خواسته‌های اقتصادی و معیشتی نیز از سوی راه‌پیمایان مطرح شد. مولوی عبدالحمید نیز در سخنرانی هفتگی خود از زلزله‌زدگان خوی یاد کرد و از مسئولان و مردم خواست که به آنان یاری دهند.