نتیجه این شد که از میان تمام انتخاب ها دو انتخاب باقی ماند که یکی کمونیسم بود و دیگری اسلام که جامعه به سمت دومی کشیده شد و بلایی که امروز بر سر ایران آمده به خاطر این «رانده شدن ناخواسته» به سمت دیوانگانی بود که اتفاقا ساواک موجب بزرگ و مطهر نشان داده شدن آن شده بود.

پادشاه فقید، در گفت و گوهای خود با خبرنگاران خارجی، همواره به گونه ای برخورد می کردند که اولا چیزی به نام روحانیت شیعه وجود ندارد و آن چه از این روحانیت وجود دارد، حتی ارزش گفت و گو ندارد (مصاحبه اولیویه وارَن با پادشاه در کتاب شیر و خورشید):

A vrai dire, il n'existe pas, au fond, de clergé chiite, pas d'Eglise, pas de hiérarchie religieuse comme chez vous : il y a des prêtres, et c'est tout.

و ساواک بله قربان گو که مشغول زدن و شکنجه دادن و به توبه وادار کردن «سه هزار زندانی سیاسی» بود، وظیفه ی اصلی اش که درک واقعیت های به خطر اندازنده ی کشور بود را رها کرده بود و پادشاه را که تصمیم گیرنده ی نهایی در امور اصلی کشور بود به بیراهه ای کشاند که تنها روزی که با هلیکوپتر جمعیت انبوه تظاهر کننده را دید، متوجه واقعیت تلخ شکسته شدن پوسته ی جامعه ی خواهان تغییر شد که دیگر دیر شده بود.

پرویز ثابتی و آن مامور درجه سوم ساواک احمد فراستی که امروز بعد از سال ها از لانه های مخفی خود به تصور روسفید بودن شان بیرون آمده اند باز هم نشان می دهند که تصور درستی از جامعه ی معترض ایران ندارند، و تاریخ،،، آن ها و جنایتی را که در قبال مردم ایران مرتکب شده اند فراموش نکرده است و نخواهد کرد.