به همین خاطر تصور می کنیم که خارجی ها هم همین جوری ها هستند و تا ما با زبان شیوای خودمان موضوع را در حضور آن ها بیان نکنیم، دوزاری آن بدبخت بیچاره ها هم نمی افتد و ضروری ست و بلکه هم فوق ضروری ست که جلسات مستقیم با رهبران جهان، و نه مقامات دون پایه تر، داشته باشیم تا آن ها مثلا به عمق جنایات حکومت نکبت علیه مردم ایران پی ببرند.

در این جلسات چند دقیقه ای، ما با کلام و گفتار و پانتومیم، رهبران گرامی جهان را چنان تحت تاثیر قرار می دهیم که آن ها انگشت به دهان، مسیر کاخ ریاست جمهوری تا پارلمان کشورشان، و بعد تا پارلمان اروپا را دو قدم یکی جست و خیز کنان طی می کنند تا فرمایشات احساس بر انگیز ما از خاطرشان نرود و در این پارلمان ها، مصائبی را که از زبان خودمان به صورت مستقیم شنیده اند به پارلمانیان بی خبر منتقل کنند و آن ها تصمیم نهایی را بگیرند و بابا ننه ی حکومت نکبت را جلوی چشم اش بیاورند.

اصلا هم به ما مربوط نیست که این کشورها، دستگاه هایی دارند به نام دستگاه های امنیتی، که این دستگاه ها کارشان جمع آوری دقیق اطلاعات از کشورهای ثانی و ثالث و گزارش لحظه به لحظه ی آن ها به مقامات ارشد کشور شان است و این طور نیست که یک مشت گاگول خارجی، با حضور و سخنرانی پر احساس ما ایرانی ها، چرت بی خبری شان پاره شود و دست به اقدامات لازم برای حمایت از اعتراضات مردم ایران بزنند.

باری. همه چیزمون باید به همه چیزمون بیاد!