هر ایرانی که این وضع را در اطراف خود می‌بیند اما می‌شنود که منابع کشور به جای سرمایه‌گذاری در جهت توسعه‌ای متوازن و پایدار، صرفِ موضوعاتی همچون شناسایی و تعقیب زنانِ فاقد روسری می‌شود، آه از نهادش برمی‌آید که این چه روزگاری است که خداوند ما را بدان مبتلا کرده است؟

در روزهای مشرف به انقلاب، یک منبری برای تحریک مردم به انقلاب علیه حکومتِ وقت، فریاد می‌زد:

"امیرالمؤمنین علی در کوفه به بانویی بیوه با یتیمانی چند، برخورد کرد که بضاعتی نداشتند. علی از این وضع سراسیمه شد. کیسه‌ای آرد به خانۀ آنها برد، برایشان به دست خود خمیر کرد و نان پخت. هنگام آتش کردن تنور، علی صورتش را در معرضِ لهیب شعله‌های آتش گرفت و گفت؛ بچش این آتش را که در قلمرو تو، زنی بیوه با یتیمانش گرسنه بوده‌اند و تو خبر نداشتی! وای به حالت علی! آتش دوزخ را چگونه تحمل می‌کنی؟"

بعید می‌دانم برای سخن آن منبری، سند و مأخذ معتبری وجود داشته باشد، اما روحانیون انقلابی، با همین سنخ سخنان، مردم را علیه دولت پهلوی شوراندند و به آنها وعدۀ شرایط بهتر دادند.

اکنون گویی همۀ این حرف‌ها از یاد رفته و مسائلی مانند پوشش زنان به مسئلۀ اصلی جامعه تبدیل شده است! متأسفانه امروزه بعضاً کسانی به عنوان مؤمن و مذهبی در جامعۀ ما شهرت یافته‌اند که افتادن روسری یک زن، ایمان آنان را به لرزه می‌آورد، اما از صدها گزارش اجتماعی در بارۀ تن‌فروشی برخی از زنان و حتی پسران بر اثر فشار فقر و نداری، ککشان نمی‌گزد! این درد را باید به کجا برد که آنها حتی نگاهی به سورۀ ماعون نمی‌اندازند و از همین جهت، نمی‌دانند که "بر طعام شکستۀ محروم ترغیب نشدن" مترادف "تکذیب دین" است نه آنچه اینان از دین فهم کرده‌اند.