اولین سوالی که با خواندن نظر جناب دکتر به ذهن می آید، این است که کدامیک از مقامات سیاسی «یک میلیارد و نیم مسلمان (که هیچ ربط و پیوندی با رژیم جهل و جور و فساد ندارند)(!)» از مبارزات ۴۴ ساله ی ما مردم ایران حمایت حتی لفظی کرده اند که ما وظیفه داشته باشیم در بدبختی و گرفتاری که خود در آن دست و پا می زنیم، به فکر «شادمان» کردن آن ها باشیم؟

آیا آن ها برای شادمان کردن ما تا به امروز کاری کرده اند؟

بدترین نوع اهانت و آزردگی خاطر ما ایرانیان را همین مسوولان فلسطینی با ساختن بولوار و مجسمه ی صدام جنایتکار به عنوان شهید روا داشته اند.

علاقه جناب دکتر به مبارزات فلسطینی ها سابقه ی طولانی دارد و قابل فهم است که ایشان مایل به اهمیت دادن به آن ها هستند.

اما ما ایرانیان مخالف حکومت نکبت، به درستی، اهمیتی برای زد و خورد های آن ها با اسراییل نداریم چون همین ها با ما هم از سرباز اجیر شده تا حامیان سینه چاک حکومت اسلامی در حال زد و خورد اگر هم نه فیزیکی بلکه عقیدتی و سیاسی هستند.

ما باید تکلیف مان با خودمان روشن باشد.

امروز دوست مردم ایران اسراییل است نه فلسطین یا مردم عرب.

امروز این ما نیستیم که از مبارزات کسی باید حمایت کنیم آن هم کسانی که با حکومت نکبت دست شان در یک کاسه بوده و هست.

اگر آن ها خیلی انسان هستند لطف کنند حمایتکی از مبارزات مردم ایران علیه حکومت نکبت بکنند، آن وقت شاید ما هم به خاطر این نیم نگاه و از روی ادب دیپلماتیک از کسی که به عنوان نماینده ی مخالفان حکومت اسلامی به اسراییل می رود انتظار ملاقات مثلا با محمود عباس داشته باشیم.