فرو ریختن ترس مردم معترض در مقابل حکومت و به میدان مبارزه کشیدن آن ها. کاستن ترس از دستگاه امنیتی حکومت یعنی «ساواک» که بسیار مخوف می نمود و این ترس واقعی، باعث شده بود تا کسانی که انتقادی هر چند خُرد از حکومت داشتند، در خلوت و خانه ی خودشان هم از انتقاد پرهیز کنند.

حذف فیزیکی عوامل اصلی و مهم حکومت، که فقدان آن ها نظم دستگاه حاکم را به هم می ریخت.

نشان دادن بدکاری های حکومت از طریق تبلیغ و ترویج شفاهی یا کتبی بعد از عملیات چریکی.

نشان دادن حضور مخالفان جدی در مقابل حکومت به خارجی های مثلا آزادی خواه یا همفکر با افکار ایدئولوژیک چریک ها.

تهدید حکومت وقت برای آزاد کردن زندانیان سیاسی.

و اهداف کوتاه مدت و بلند مدت ولی کاملا مشخص دیگر.

اما بچه های امروز وقتی به خیابان می آیند و با دست خالی و شعار، در مقابل عوامل حکومت نکبت اسلامی می ایستند در لحظه ی در خیابان بودن چه می خواهند؟

تقریبا هیچ هدف مشخصی جز این که ما خواهان نشان دادن اعتراض خود به حکومت هستیم و می خواهیم دیگر مردمان و جماعت بی اعتنا، به ما و تظاهرات ما بپیوندند و ما این بروز اعتراضات را به صورت فیلم و گزارش برای رسانه های برون مرزی ارسال کنیم تا دنیا متوجه شود که ایران در جوش و خروش است و خواهان سرنگونی حکومت نکبت هستیم،،، وجود ندارد.

اکثریت بچه ها، امروز خواهان خشونت و انجام اَعمال خشونت آمیز نسبت به عوامل حکومت نیستند و حتی مقابله به مثل را جایز نمی دانند، و ترجیح می دهند حکومت با دیدن شدت و وسعت اعتراضات، خود، جا را خالی کند و حکومتی جدید و مردمی بر سر کار بیاید.

این ذهنیت و نداشتن هدف مشخص، باعث می شود تا عمل مشخص و جدی برای بر اندازی حکومت صورت نگیرد....

ادامه دارد....