در عاشورای ۸۸ من در خیابان انقلاب و کنار پل حافظ حضور داشتم آن جایی که گروهی از مردم خشمگین، عده ای از سرکوبگران را مانند حیوانات که باید شکار کرد در کنجی گیر انداخته بودند و هرگونه تلاشی برای آرام کردن جمعیت بی اثر بود و می توانست جان خود تلاش کننده را به خطر بیندازد.

در آن هنگامه، عده ای هم از نفوذی های دستگاه امنیت، که پارچه ی سبز به دست و بازوی شان بسته بودند سعی می کردند مردم را آرام کنند و معلوم نبود چه کسی از مردم اهل منطق و دور اندیش است و چه کسی از نفوذی هایی که می خواستند رفقای شان را از زیر دست و پای مردم نجات دهند.

این که مردم فردا با این جانوران، از سرباز عادی گرفته تا مقامات عالی رتبه چه خواهند کرد، فقط و فقط به میزان خشم مردم و کنترل این خشم توسط خود مردم در لحظه ی حادثه بستگی دارد و امروز سخن گفتن، در این باره صد در صد گمراه کننده و بی فایده است.

به عبارتی آرزوهای ایده آل و مبتنی بر حقوق بشر ما،،، آرزوهای ذهنی ما در دوران آرامش است و در دوران بلوا کسی برای این آرزوها تره خرد نخواهد کرد.

همان قدر که امروز تلاش برای مثلا قرار دادن سپاه در لیست تروریستی که هیچ فایده ی عملی برای جلوگیری از جنایت های آن در پی ندارد و عملی نمایشی و کاملا بی اثر است، به همین اندازه بحث در باره ی آینده ی سپاه و رفتار مردم با آن ها کاری عبث و بی موقع است که امیدوارم جناب همایون در گفت و گوهای خود با کارشناسان سیاسی این موضوع را مدّ نظر قرار دهند و موجب عصبانی شدن بینندگان خود نشوند.