من همیشه جناب دکتر عبدالکریم سروش را فردی اهل مطالعه و آگاه به مسائل فلسفه اسلامی و جهانی می دانستم ولی سخنان اخیر ایشان در این مورد که عقل فیلسوفان ما به دعا کردن و رابطه به خدا نمی رسید، و در هیچ فلسفه ای از فلسفه های جهان که از فجر تاریخ تفکر و فلسفه آغاز شده تا فیلسوفان دیگر،،، هیچگاه بحثی از دعا مطرح نشده است مرا اندکی نسبت به این باور مردد کرد.

من با غور و تفحص در اعماق کتب سه فیلسوف، یعنی دکارت و کانت و از جدید تر ها برتراند راسل، نمونه هایی از دعا کشف نمودم که آن ها را جهت اطلاع جناب دکتر و سایر خوانندگان در زیر می آورم.

جناب رنه دکارت، فیلسوف بزرگ فرانسوی، تحت تاثیر آموزه های اسلامی یی که متاله اسپانیایی، فرانچسکو سوآرز، معروف به دکتر اکسیمیوس،،، با آن ها آشنا بود، یک سری ادعیه به زبان فرانسوی منتشر کرد که مشهور ترین دعای وی دعای هنگام مجامعت و نزدیکی با بانوان است که از حضرت علی (ع) اقتباس کرده و می گوید:
Ô Allah, j'ai rendu licite son intimité par Ton ordre et je l'ai acceptée en tant que dépôt. Si Tu me destines un enfant d'elle, fais-le de sexe masculin et parfait, et ne donne aucune part ni association au diable en lui.

رساله ی Le Discours de la méthode رنه دکارت، صفحه ی ۲۸

ترجمه ی فارسی:

خدایا! من این زن را به امر تو برای خودم حلال قرار دادم و او را به عنوان امانتی از طرف تو پذیرفتم. پس اگر مقدر کردی که از او فرزندی برای من به دنیا بیاید، او را پسر و سالم قرار بده. برای شیطان نیز هیچ بهره و نصیبی از آن فرزند قرار نده.

شارحین آثار دکارت می گویند دکارت هر بار قصد نزدیکی و مجامعت با زنان را داشته این دعا را می خوانده بعد روی زنان می افتاده است.